Puerto Natales - Ancud boerderij - Pucon

Hola!

In El Calafate namen we de bus naar Puerto Natales, Chili. De eerste grensovergang ging wel nog vrij vlot. Ik had namelijk al enkele horrorverhalen gehoord over uren en uren wachten. Wij deden er in totaal ongeveer 6 uur over, waarvan iets meer dan 2 uur aan de grensposten zelf. Chili heette ons welkom in ijzige omstandigheden. De eerste keer sneeuw in al die tijd. Het kantoor aan de grens langs de Chileense zijde is blijkbaar in voor mopjes, of ze vinden politiek gewoon niet zo bijzonder belangrijk. Op de plaats waar normaal een kader van de president hangt, hing een foto van een hond. De president hing ergens wat verstopt. De hond nam een veel prominentere plek in.

Puerto Natales - Torres del Paine

Na uren in de bus toegekomen in Puerto Natales. Daar zijn we meteen naar " Cerratic Rock Base Camp" gegaan, een hostel waar we overigens jammer genoeg niet verbleven, en kregen een 2-tal uur uitleg over de W-trek in het nationaal park. Heel interessant! Goed voorbereid zijn we al onze boodschappen gaan doen. Tenten, slaapzakken, matjes ed huren. Eten inslaan voor 4 persoon voor 5 dagen. Verdelen over de rugzakken.... Dat nam best veel tijd in beslag waardoor we uiteindelijk pas om 1 uur 's nachts konden gaan slapen. 's Anderendaags vroeg (7u40) de bus genomen naar het nationaal park. Bij aankomst kregen we nogmaals uitleg over het park, hoewel ze duidelijk 1 thema in gedachten hadden. Enkele jaren geleden heeft iemand vuur gemaakt (hij wou zijn toiletpapier verbranden) in het park op een plaats waar het niet is toegelaten. Aangezien er in Patagonia steeds heel veel wind is en de grond bijzonder droog is, is een heel groot stuk van het park in vlammen opgegaan. Heb dat maar op je geweten! In elk geval, nadat ze ons 30min lang op het hart hebben gedrukt geen vuur te maken behalve in de refugio's, waren we er klaar voor. We besloten de trek van West naar Oost te doen. Op die manier zouden we het beste sparen voor het laatste. Namelijk de torens zelf zien op onze laatste dag, bij wijze van hoogtepunt. Toen we toekwamen werd ons ook verteld dat enkele routes momenteel waren afgesloten omwille van het slechte weer. Onder andere het middelste beentje van de W. Dat planden we op dag 2 te doen, dus hadden we in principe tijd om te hopen dat het weer zou beteren. Dus namen we een boot naar de Westkant, tot aan Paine Grande. Ondertussen was het al  13u door dus begonnen we aan de eerste trek. 13 km naar Refugio Grey waar we onze tent opzetten en de nacht zouden doorbrengen. Dat lijkt natuurlijk niet veel om op een halve dag te wandelen, maar het is dan ook niet echt een vlakke wandeling. Het is op sommige momenten echt klimmen en klauteren over rotsen. Plus je draagt een rugzak van om en bij de 15 kg wat het wel wat uitdagend maakt. In Torres del Paine heb je 4 seizoenen op 1 dag. We hadden sneeuw, regen, wind, hagel en zonneschijn. Erg grimmige landschappen wisselen af met wat kan doorgaan voor bos. Het grootste deel van de tijd echt is het erg grimmig. Door de wind (en de brand) is de begroeiing over het algemeen erg laag (wat bosjes grassen), grijze boompjes,... Op de achtergrond zie je heel scherpe bergtoppen met sneeuw en ijs. Dat alles in een onheilspellende grijze hemel. Ik had er nooit bij stilgestaan hoe het einde van de wereld er zou uitzien. Wel absoluut de moeite! Enorm speciaal. Na anderhalf uur voelde ik echter al aan mijn lichaam dat het de verkeerde kant opging. Net voor ik op reis vertrok had ik een ontsteking in mijn heup die me tot dan nog niet veel last had bezorgd. Maar de heftige trek met rugzak bleek toch wat van het goede te veel te zijn. Ondanks hopen ibuprofen slikken hhad ik op het einde van de dag begrepen dat reizen onder andere grenzen opzoeken is, maar ook dat je je lichamelijke grenzen moet leren kennen en respecteren. Na enkele uurtjes slaap in de tent (onder het geroffel van regen) had ik nog steeds erge pijnscheuten dus heb ik beslist dat ik de dag nadien de wandeling zou terugmaken en de boot en bus nemen naar Puerto Natales. De eerste bus was om 12u30 al dus ik stond wel wat onder tijdsdruk om daar terug op tijd te geraken. De eerste dag deden we er ongeveer 4 uur over en met die pijnlijke heup was ik bang dat ik er wel wat langer over zou doen. Dat betekende dat ik om 7u30 in het donker ben beginnen stappen, zo had ik mezelf 5uur de tijd gegeven om aan de boot te geraken. Eigenlijk was het wel een beetje magisch (en het lag niet aan de pijnstillers) om helemaal alleen op dat pad rond te lopen. Het regende loeihard, het was enorm bewolkt maar dat maakte eigenlijk net dat het er allemaal nog grimmiger uitzag. Ik was goed op tijd aan het basiskamp waar ik de boot moest nemen, tegen die tijd was ik helemaal doorweekt. Waterdichte jas en waterdichte botinnen blijken toch niet opgewassen tegen 3u pijpenstelen regenen. Alles tot mijn ondergoed toe was doorweekt. Daarenboven kwam nog eens dat ik een allergische reactie heb gekregen (de 6e keer overigens sinds ik hier ben) en weer alles aan het opzwellen was. Normaal helpt een antihistamine pilletje wel maar ik was toch een beetje bang aangezien ik op uren afstand van een ziekenhuis was. Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Rond 17u ben ik toegekomen in Puerto Natales. Onderweg 2 Nederlandse meisjes tegengekomen die ook voortijdig hun trek hadden gestopt dus samen met hen ben ik op zoek gegaan naar een hostel om de nacht door te brengen. (Want de reservatie die ik had gemaakt was uiteraard voor na de 5-daagse). Alle gehuurde materiaal nog gaan terugbrengen en in mijn beste Spaans er kunnen voor zorgen dat ik een deel van mijn geld nog terugkreeg. Zware dag dus voor mijn heup alweer. Ik had de 3 mensen waarmee ik de trek ging maken beloofd dat ik de dagen zou wachten tot ze terugkwamen. Puerto Natales is echteer een vrij saaie plek om vast te zitten. Behalve als je wil wandelen is er weinig te doen en laat dat nu net het enige zijn wat ik niet kon doen. Gelukkig heb ik er een hele fijne kerel, Cristobal, leren kennen uit Santiago. Hij is een gids in het park en woont tijdens het seizoen hier. Hij nam me mee naar een ander park waar we na een half uurtje wandelen toekwamen aan de grot van Milodon. Gelukkig heeft hij me daar gratis binnengekregen met een klein leugentje want het was zijn geld niet waard geweest. Al was het wel leuk om nog iets te doen. Op donderdag kwamen de anderen terug en zijn we 's avonds met een hele hoop gaan eten, allemaal mensen die we (ze) op de trek leerden kennen. Daags nadien was er een 'bierfestival' in het dorp. Dat stelde bijzonder weinig voor maar uiteindelijk ben je in een dood dorp erg blij als er IETS te doen is. Dus daar hebben we ons wel geamuseerd!

Ancud - Boerderij

Op maandag nam ik de bus naar Punta Arenas waar ik daags nadien een vlucht kon nemen naar Puerto Montt. Na 2 uurtjes vliegen daar toegekomen en in de busterminal kwam Jade mij oppikken. Een kerel die ik leerde kennen in Bariloche. Hij is van Nieuw-Zeeland maar woont nu met zijn ouders en broers in Chiloe. Een eiland voor de kust van Chili. We namen de bus naar Ancud. Ik kon enkele dagen logeren bij hen op de boerderij. Van het eiland heb ik niet veel gezien want hun boerderij lag enorm afgezonderd van de rest van de wereld. Hele lieve mensen! Ik kon me enkele dagen inleven in het leven van een boerin in de jaren stillekes. Hun huis was nog in opbouw, geen ramen, geen isolatie, dak niet volledig af,... En 's nachts vroor het dus ik heb hier opnieuw erg veel kou geleden. Wel erg leuke ervaring om te helpen op de boerderij. Ze hebben er 7 (!) honden. Hele coole honden, super sociaal en altijd op zoek naar knuffels. Ik heb er met een quad koeien van weide mogen verplaatsen, super geestig! De kalfjes melk gegeven, kei schattig! Jammer genoeg zijn er ook minder leuke aspecten. Een kalfje was ziek en is gestorven. Dat was wel erg zielig om zien. Jade is dat al gewoon en zit er niet meer zo fl mee in. Hij sleepte het dode dier gewoon met 1 poot verder om het ergens te gaan 'dumpen'. Zo hard ben ik nog niet dus had ik het er we wat moeilijk mee. Verder kon ik toekijken hoe ze de koeien melken. Ze hebben ongeveer 140 koeien. De boerderij is 100 hectare groot. Dat vond ik best een groot stuk land, maar hier is dat blijkbaar een erg kleine boerderij. Gemiddeld heeft een boer hier 1000 ha. Na enkele dagen was ik de penetrante stank wel erg beu en was ik blij dat ik weer verder kon. Mijn laatste avond op de boederij ben ik echter getrakteerd op de mooiste sterrenhemel die ik ooit zag. Omdat we zo ver van alles af waren was het erg donker, geen lichtpollutie ofzo. Het was een erg heldere avond en ik kon echt miljarden sterren zien. Een hele band licht zelfs. Echt prachtig!

Pucon

Na alweer erg vroeg opstaan, wolkjes blazen van de kou, een heftige taxirit (bijna accident) van de boerderij naar het busstation in Ancud en 2 bussen later, kwam ik 's avonds doodmoe aan in Pucon. Een klein toeristisch dorpje dat vooral mensen lokt omdat hier een vulkaan is. De Villarica (naam van de vulkaan) is 2850 m hoog en 1 van de aktief. Vanuit het dorp heb je een fantastisch zicht op deze vulkaan. Gisteren ben ik deze vulkaan gan beklimmen. Dat was opnieuw erg stevig omdat het constant (5u) steil omhaag slenteren is. De grond ligt los dus je zet 1 stap naar boven en zakt dan weer 2 stappen naar beneden. Maar de uitzichten over het landschap waren een hele mooie beloning voor het zweten en puffen (Mijn heup deed nog steeds lastig). Helaas hadden we alweer pech met het weer. Op 2300 m, de grens waar het ijs begon, besloten de gidsen dat de tweede groep (mijn groep) niet kon verdergaan naar de top omdat het te gevaarlijk was door al de wind. Dat vond ik echt enorm jammer want je komt dan eigenlijk aan het leuke stuk waar je je ijspinnen moet aandoen. Ik vond het nogal stom dat andere organisaties geen mensen achterlieten. Wij waren de enigen die niet mochten verder gaan. Maar ja... Het was toch nog stteeds een prachtge ervaring! Vanavond ga ik hier naar hot springs onder de sterrenhemel en morgen ga ik canyoning doen. 

Zoals jullie zien is Paco, mijn eendje, nog steeds mijn trouwe gezel.

hasta la proxima!