Rurrenbaque - Tiwanaku - Titicacameer - Arequipa - Nazca - Huacachina - Paracas - Cusco
Hola!
Rurrenabaque - jungle
Van La Paz namen we met z'n 6en een klein vliegtuigje naar Rurrenabaque - helemaal klaar voor ee 3-daagse pampastour. De 'luchthaven' in Rurrenabaque is best grappig, er is 1 landingsbaan en 1 klein gebouw in het midden van de jungle. We konden kiezen tussen een jungletour en een pampastour, de pampastour was een evidente keuze aangezien we graag veel wildlife wouden zien. Op weg met de jeep naar onze gemotoriseerde kano zijn we een aantal keer vast komen te zitten in de modder, het avontuur begon dus met enige vertraging :). Maar dan kon het echt starten, de komende 3 dagen brachten we door op de boot (lekker chill) op een rivier dwars door de jungle. Eens in de boot zagen we al meteen een alligator zwemmen - en de komende dagen volgden er heel veel. De gids had een echt talent voor het spotten van dieren. We zagen honderden felgekleurde vogels in alle vormen en formaten. Die avond hebben we na een prachtige zonsondergang een nachtelijke boottocht gedaan om de ogen van de alligators te zien oplichten in het donker. Spectaculair!! (zie foto's) De nachten brachten we door in een soort hut, de muggen waren bijzonder vervelend maar de geluiden van de jungle zijn heerlijk rustgevend om in te slapen. De volgende dag was opnieuw fantastisch! We zagen verschillende soorten apen, een bepaalde soort kleine aapjes die erg nieuwsgierig waren en helemaal tot bij ons kwamen (gelokt met fruit) super schattig. In de namiddag gingen we piranha's vissen. Met succes hebben we ons zo kunnen verzekeren van een heel geslaagd diner. Het zijn kleine visjes met enorme tanden, niet veel vlees aan maar bijzonder smaakvol (waarschijnlijk vooral omdat we ze zelf hadden gevangen). De laatste dag gingen we zwemmen met roze dolfijnen. Nee we waren niet aan het halucineren, ze waren echt roze! Ik vond het een spannend idee maar heb me wel over mijn angst moeten zetten. Zwemmen in een zwarte rivier (als je hand 3cm onder water zit kon je al niet meer zien) met grote beesten die er rondzwemmen en jou kunnen zien maar jij wet niet wat er onder of naast je aan het gebeuren is. De gids stelde ons wel gerust door te zeggen dat ieder dier zijn eigen plekje heeft in de rivier: alligators zitten in ondiep water, piranha's in meer aparte poeltjes en dolfijnen in de heel diepe stukken. Ik ben er dan toch maar voor gegaan en letterlijk in het diepe gesprongen. Het is wel echt een bijzondere ervaring, plots voel je iets glibberig tegen je aan zwemmen (dolfijnen zijn erg nieuwsgierig). Best wel schrikken in het begin. De dolfijnen werden steeds speelser en begonnen te 'knabbelen'. Ze beten (vrij zachtjes) in mijn kont, mijn zij en mijn voeten. Heel grappig hoor! 1 dolfijn is rond met komen zwemmen en heeft zijn kop lange tijd aan me getoond. Lelijke beesten!!! Vervolgens was het een tijdje stil, geen dolfijnen meer tot plots uit het niets een dolfijn te fel wou spelen en vrij hard in mijn voet heeft gebeten. Dan was het voor mij wel genoeg geweest en kon ik niet snel genoeg uit het water zijn :) Maakte niet veel uit want het was tijd om te gaan, op anaconda-zoektocht. De anaconda's in het Boliviaanse junglegebied worden niet groten dan 4 meter (elders kunnen die beesten wel 7 of 8 meter lang worden). De 2-uur durende wandeling bracht helaas geen slang op. Tot plots onze gids na de lunch als een halve zot kwam aangevaren en riep dat iedereen snel moest komen "ANACONDA ANACONDA la grupa rapido". En ja hoor, we zagen een exemplaar van 2m lang die op zijn duizendste gemakje zijn weg zocht naar de rivier (geen foto want moest snel zijn en geen tijd om camera te nemen). We hebben hem zeker 10min kunnen observeren, echt de max! Helaas was dat ook ongeveer het einde van onze 3-daagse ervaring in de jungle. We zochten nog naar luiaards maar hebben die helaas niet kunnen vinden.
Tiwanaku - ruines
Na de jungle besloten Joline en ik om de ruines van Tiwanaku te gaan bezoeken. Tiwanaku was een stad van een pre-inca (500v.C. - 1000n.C.)beschaving op 4000m hoogte dichtbij het titicacameer. Momenteel wonen er geen mensen meer, maar de Aymara (directe afstammelingen van dit volk) volgen nog steeds veel van de oude gebruiken. De ruines zelf staan op de unesco-werelderfgoedlijst. Helaas werden onze hoge verwachtingen niet volledig ingelost omdat onze gids erg zijn best deed om geen fooi te krijgen. Hij gaf zeer weinig uitleg, kon of wou niet antwoorden op de vragen die we stelden en achteraf bekeken wist hij er ook gewoon echt niet veel over want wikipedia heeft me meer bijgebracht. De site zelf is wel de moeite waard om te zien. Het vraagt wel wat verbeelding om je te kunnen voorstellen hoe die bouwwerken er vroeger moeten hebben uitgezien. Vandaag schiet er namelijk niet al te veel meer over van de ceremoniele tempels, de watervoorzieningen, tempels, beelden en dergelijke. Vroeger waren die tempels allemaal met bladgoud versierd maar je kan nu nog steeds de gebeeldhouwde figuren zien die allerlei heilige dieren voorstellen (condor - puma - slang). Op een groot plein staat de zonnepoort, in vroeger tijden scheen de zon door de poort bij de zonnewende. Nu niet meer want men heeft die poort verplaatst (ik heb niet kunnen achterhalen waarom). Dit volk vereerde de zon en water, omdat deze elementen zo belangrijk waren voor hun overleving. Het waren namelijk landbouwers en waren op zulke hoogte enorm afhankelijk van de weergoden. In hun verering brachten ze verschillende offers zoals llama's en in later tijden waarschijnlijk ook mensen. De Inca's beschouwen zichzelf ook als afstammelingen van dit volk. Het moeten bijzonder getalenteerde bouwers geweest zijn want de inca's gingen mensen die rond het tititcacameer woonden halen om machu pichu en dergelijke belangrijke spirituele bouwwerken te maken (heb ik later van de gids op de incatrail geleerd).
Titicacameer
Het Titicacameer is met een opparvlakte van 8340 km2 het grootste meer van Zuid-amerika, dat op zich is al impressionant, maar het is daarenboven ook nog eens het hoogste bevaarbare meer ter wereld (+- 160m diep). In het meer liggen verschillende (41) eianden die bewoond worden door verscheidene bevolkingsgroepen (Aymara, Uros indianen,..?). Wij hebben enkel de Boliviaanse kant bezocht en zijn naar Copacabana en Isla del Sol gegaan, beide eilanden in het meer. Het is ook mogelijk om het meer langs Peru te bezoeken (in Puno) maar dit hebben wij overgeslaan omdat vele reizigers die we hadden ontmoet ons vertelden dat het super toeristisch en eigenlijk niet de moeite is. Copacabana is een kleine stad die leeft van het toerisme, verder weinig te zien maar het was onze mogelijkhed om de boot te nemen naar Isla del Sol. Isla del Sol is een klein, heuvelachtg eiland. Je kan van noord naar zuid wandelen (of omgekeerd) in ongeveer 2uur. Ik heb maar een uurtje rondgewandeld omdat ik nogal ziek was en geen kracht genoeg had om het hele eind te lopen. Op het eerste zicht is het eland niet speciaal, tot je omhoog klimt en de diversiteit aan landschappen kan overschouwen. Het is er prachtig! De legende bestaat dat hier, op Isla del Sol, de zonnegod Inti geboren is en daarmee het begin van de Incabeschaving startte (meer daarover later in het stukje over Cusco). Het eiland is qua voorzieningen heel basis. De Aymara leven hier nog steeds van hun oogst en werken dagelijks enorm hard om te overleven. Ze maken al eeuwenlang terrassen op de flanken van de bergen en hebben zo een ingenieus systeem om aan landbouw te doen. De terrassen liggen op verschillende hoogtes en daardoor verschilt ook de temperatuur waardoor ze verschillende gewassen kunnen telen zonder dat deze kapot gaan door vorst (het is extreem koud 's nachts). Wij hebben 1 keer een rieten boot gezien, als we naar Puno zouden zijn gegaan hadden we er vast veel meer gezien aangezien de Uros indianen ervoor gekend zijn alles uit riet te maken. Jammer dat ik ziek was want dit is een prachtige plek op aarde waar ik nu niet ten volle van heb kunnen genieten. We zijn nog een dag teruggegaan naar Copacabana en hebben een hotel geboekt om wat uit te zieken voor we alweer een volgende bus namen.
PERU
Arequipa
Vanuit Copacabana staken we de grens over naar Peru via een overnachtbus naar Arequipa. Arequipa is de derde grootste stad in Peru en ligt op ongeveer 2300m hoogte. De naam zou gegeven zijn door de Aymara en zou 'plek achter de berg' betekenen. Van uit de stad kan je de Mistivulkaan duidelijk zien. Er zijn nog 2 andere vulkanen in de directe omgeving van Arequipa. Het was een verademing om na het groezelige Bolivia in een modern ogende stad te vertoeven. Ik vond Arequipa zeker 1 van de mooiere steden hier in Zuid-Amerika. Het voelt niet oneindig groot maar wel proper, gezellig en mooi. Goed toeven daar! De reden om hierheen te komen was voornamelijk om de Colca-canyon te bezoeken. Deze canyon in de 2e diepste in de hele wereld. De diepste ligt een beetje verder in het noordwesten (ik weet niet of je die kan bezoeken maar ik denk niet want hier heb ik helemaal niks van kunnen vinden). Ik ben de exacte diepte van de Colcacanyon vergeten maar het was meer dan 3000m in ieder geval. We (Joline en ik) zijn op een 2-daagse toer gegaan naar de canyon. Om 3 u 's nachts moesten we opstaan om te vertrekken zodat we tijdig op een uitzichtpunt waren (Cruz del Condor) om de Condors te zien. En dat was het absoluut waard!!! We zagen meer dan 20 condors die de thermiek gebruiken om omhoog te zweven. De condor is een soort gier met een spanwijdte van ongeveer 3m. Van waar wij stonden konden we die dieren zien rondzweven op minder dan 10m van ons vandaan! Een overweldigende ervaring om zo dicht bij die immense vogels te zijn in hun natuurlijke leefomgeving. Nadien begon dan de wandeling in de canyon zelf. We wandelden eerst 1200m naar beneden, vervolgens wat op en neer beneden in de canyon tot we aan de oase kwamen. In het begin ging het redelijk goed, maar ik was nog steeds ziek en slap en het was dus niet de ideale moment om die wandeling te doen. Op een gegeven moment ben ik letterlijk door mijn benen gezakt en kon niet meer staan. Niet bijzonder handig op een wandeling waar je niet echt kan geevacueerd worden. De gids heeft mij de verdere weg serieus ondersteunt (half gedragen) tot we aan de oase kwamen waar we gingen slapen. Gelukkig kon ik voor de 2e dag een muilezel huren om naar boven te wandelen. In de namiddag zijn we nog naar de warmwaterbronnen van Chivay geweest om de spieren te ontspannen.
Joline en ik hebben hier in Arequipa afscheid genomen na ongeveer anderhalve maand samen gereisd te hebben. Zij ging van hieruit naar Cusco omdat haar broer daar zou toekomen. Na enkele dagen rust (want ik had eindelijk door dat ik naar mijn lichaam moest beginnen luisteren) ben ik met enkele mensen die ik leerde kennen in het hostel nog gaan rotsklimmen. Dat was ook wel heel fijn, de eerste keer dat ik dat deed. Het geeft een machtig gevoel na al je krachten te gebruiken om bovenaan een route te geraken en de adrenaline te laten toeslaan.
Nazca
Van Arequipa nam ik een overnachtbus naar Nazca. In dit gebied leefde een indiaanse gemeenschap tussen 200v.C. en 1000n.C. Nazca is bekend om de geoglyphen die in de woestijn zijn gemaakt. Deze aardtekeningen stellen figuren (astronaut, spin, kolibri,...) voor van tientallen meters lang en zijn best te zien uit de lucht. Dus nam ik een vliegtuigje en vloog over de lijnen heen. In het begin is het wat moeilijk om zien maar eens je doorhebt waar te kijken zijn ze echt fenomenaal. Niemand weet precies waarom het Nazcavolk deze figuren heeft gemaakt, maar algemeen is aangenomen dat zij te maken hebben met het sterrenstelsel en met religie. De grond is bezaaid met vulkanische stenen, daaronder ligt een rode zandlaag. De lijnen zijn gemaakt door de bovenste laag stenen te verwijderen zodat de anders gekleurde ondergrond zichtbaar werd. Nazca is een heel erg droog gebied (1uur regen per jaar) en dat is de reden waarom die lijnen er na zoveel eeuwen nog steeds te zien zijn. 's Nachts ben ik naar een planetarium geweest waar ik uitleg kreeg over hoe de lijnen te koppelen zijn aan de sterren. Ook kon ik door een sterrenkijker Mars en Saturnus zien. Dat was echt cool, Saturnus leek wel een sticker op de binnenkant van de telescoop :) je kon de ringen echt heel goed zien.
Verder was er absoluut niks te zien hier dus ben na 1 dag en nacht alweer verder gegaan.
Huacachina
Hacachina is een oase middenin de woestijn. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik een echte woestijn gezien zoals je je voorstelt dat een woestijn eruit ziet. Parelwitte zandheuvels zo ver je kan zien. Huacachina is een hele klein toeristisch dorpje met in het midden een meer. Jaarlijks verdrinkt ongeveer 1 peruviaan in dat meer. De legende gaat dat er een zeemeermin leeft die elk jaar 1 man tot zich neemt. Maar het heeft waarschijnlijk meer te maken met dat er verschillende temperaturen in het water zijn, de oppervlakte is erg warm maar diepergelegen waterlagen zijn eg koud wat een thermische schok kan veroorzaken, plus er komen veel Peruvianen vanuit de nabijgelegen stad Ica feesten (drinken en drugs) die dan onder invloed beslissen om te gaan zwemmen. In ieder geval voor mij was het een stukje paradijs en ben daar dan ook enkele dagen blijven genieten van het zonnetje. Ook hier ben ik gaan sandboarden. Veel plezanter dan in Chili! De omgeving was intenser en we gingen met een sandbugggy door de duinen cruisen. Adrenalinerush eerste klasse!!! Serieuze koprollen gemaakt ook maar gelukkig niets ernstiger dan wat mooie zwart-paars-blauwe plekken en stijve spieren. Hier ben ik 1 van de Zuid-Afrikaanse jongens tegengekomen die ik in Argentinie leerde kennen en waarmee ik in Santiago naar het festival was gegaan. Met hem en zijn nieuwe vrienden zijn we op een avond een duin opgeklommen (30min steil omhoog) om naar de zonsondergang te kijken. Die was prachtig mooi om zien en we vonden het de ideale combinatie om een vodka-inkacola te drinken daar. Inkacola is een typische frisdrank hier in Peru die veel maar dan ook veel te zoet is. Het smaakt naar bubbelgum :).
Paracas
Na enkele uurtjes bus aangekomen in Paracas. Paracas is een klein dorpje aan de kust van Peru. Van hieruit kan je een boot nemen naar de Ballestas eilanden - 'de-Galapagos-voor-mensen-zonder-geld'. Ik heb 2 keer geprobeerd daar te geraken maar telkens was het waterpeil te hoog en gingen de boten niet. Tenslotte heb ik opgegeven want ik hoorde van mensen dat er slechts 15 pinguins waren en een paar zeeleeuwen. Het klinkt misschien wat raar, maar ik had al veel pinguins gezien in Argentinie en gesnorkeld met zeeleeuwen dus dacht ik dat het misschien toch het geld niet waard was. Overgeslagen dus... Verder was er weinig te zien in Paracas maar ik ben er toch bijna 3 weken blijven plakken. Dit kwam omdat de hostel waar ik verbleef (Kokopelli) echt een zalig chille sfeer had. Ik ben er uiteindelijk vrijwilligerswerk beginnen doen. Heb zo mijn cocktailskills kunnen verfijnen door achter de bar te werken. Hierdoor was mijn accomodatie gratis, kreeg ik 40% korting op drank en eten en een fikse korting op kitesurfen. Die laatste heeft me over de streep getrokken om zo lang te blijven. Ik heb 6 uur lessen kitesurfen genomen en het was fantastisch leuk om doen! Het is werkelijk een geweldig gevoel (alweer adrenaline) om op de zee te staan en je door een kite te laten voorttrekken. Heb heel veel zeewater gedronken ook :). Paracas heeft de betekenis van zandstorm. Ook dat heb ik daar kunnen meemaken. Iedereen rende naar binnen, stoelen en alles wat niet te veel gewicht heeft vloog door de donkergekleurde lucht, alles bedekt onder een dikke laag zand en stof. Maar gelukkig was dat heel snel voorbij en is er niks ernstig vorgevallen. Wat maakte het nog zo de moeite daar? We hadden een heel leuk team achter de bar, met Marlies ging ik elke dag kajakken op zee. De eerste keer hadden we zeeleeuwen rond onze kajak zien zwemmen en we hoorden van andere mensen dat ze dolfijnen zagen. Dat was dus onze drijfveer om elke dag onze spieren te testen. En de aanhouder wint! Op een mooie dag zagen we 5 dolfijnen terwijl we kajakten. Ze waren zo dichtbij!!! We zagen ze spelen op minder dan 2m van ons vandaan en konden ze voor 45min volgen. Ik kreeg tranen in mijn ogen van intens geluk. Wie krijgt de kans in zijn leven om in het wild (zonder toer) dolfijnen te zien!! Adembenemend!! Mijn hart slaat nog sprongen over als ik er aan terugdenk.
Na bijna 3 weken moest ik verdergaan want mijn incatrail was geboekt. Mijn wel wat pijn in het hart heb ik die fantatische tijd afgesloten. Mijn collega-vrijwilligers hebben mij getrakteerd op een etentje en 1 van de meisjes die aan de balie werkte gaf me een T-shirt "opdat ik aan haar zou denken als k ging feesten".
Cusco
De busrit van Paracas naar Cusco verliep niet zonder problemen. We deden er 25uur over om aan te komen terwijl het normaal 'maar' 17u zou duren. Dit kwam omdat ze in de bergen aan het werken waren. Om de zoveel tijd moeten ze stukken rots opblazen met dynamiet omdat loszittende stukken niet op de auto's zouden vallen. Natuurlijk waren ze daar net mee bezig op het moment dat mijn bus daar passeerde. En dan moesten ze al die zooi natuurlijk ook nog beginnen opruimen :). gelukig had ik wat meer willen betalen voor een heel comfortabele bus, dus ik vond het allemaal nog niet zo erg behalve dan dat ik super veel honger had want de busmaatschappij had daar natuurlijk niet op gerekend en had geen extra eten voorzien.
Cusco zelf betekent 'navel van de wereld' en was de hoofdstad van het Inca-rijk. Gelegen op 3200m hoogte moest ik terug wat wennen aan het lage zuurstofgehalte. Het is een erg mooie stad met nog veel gebouwen gemaakt door de Inca's. Stenen die zonder mortel of cement pefect op elkaar passen. Er is 1 steen met 12 hoeken in een smal kasseien straatje. Cusco is veroverd door de Spanjaarden en bijgevolg zijn er ook heel veel prachtige koloniale gebouwen en kerken. Men is hier nog steeds erg gelovig en heel de maand juni is er hier feest. Het toppunt zal op 24juni zijn (al weet ik nog niet precies waarom) maar er zal een groots festival zijn. Tot hiertoe gingen ze in mijn ogen al helemaal gek. Elke dag zijn er parades en constant steken ze vuurwerk af. Benieuwd wat dat verder nog gaat geven!
Hier in Cusco is een Incamuseum dat ik ben gaan bezoeken. De Incabeschaving startte volgens de legende in Bolivia, Isla del Sol (een eiland in het Titicacameer) met de geboorte van Inti, de zonnegod. Een andere legende die ik las (of misschien is het een variant) had ook zijn oorsprong in Isla del Sol. Maar die legende gaat als volgt: de oppergod was niet tevreden over de manier waarop de indianen leefden. Ze waren volgens hem te boers. Hij stuurde daarom gezanten naar de aarde met de opdracht de mensen te cultiveren. Ze kregen een soort mes ofzoiets mee die ze in aarde moesten steken, als dat bleef zitten was dat de goede plaats om een nieuwe stad te stichten. Uiteindelijk heeft de Inca-gemeenschap (Inca betekent koning) het erg goed gedaan. Ze hebben zich over heel Zuid-Amerika verspreid en de andere indianenculturen laten deel uitmaken van hun cultuur. Het waren dus ook veroveraars.
De belangrijkste reden om naar Cusco te komen was mijn Incatrail. Er zijn verschillende routes om Machu Pichu te bezoeken maar er is slechts 1 volledig bewaarde klassieke Incaroute. In totaal zijn er 500 mensen per dag toegelaten op deze weg door de bergen waarvan 200 toeristen, de rest zijn porters (lokale mensen die alle materiaal van kampplaats naar kampplaats sleuren). Om die reden heb ik deze wandeling 6 maanden van tevoren moeten boeken. De wandeling zelf duurt 4 dagen en beslaat 49 km. De eerste dag 14km, 2e dag 12 km, 3e dag 16km en de laatste dag 7km. De eerste dag vertrekken om 5u30 met de bus naar km 82, het begin van de Incatrail. De wandeling start op 2600m hoogte en is vrij gemakkelijk te wandelen op dag 1. De volgende dag (na een ijskoude nacht en opstaan om 4u) moeten we 2000m klimmen en vervolgens weer 600m dalen. De klim bevat een pas die 'dead-womans-pass' als naam heeft gekregen. Dit omdat de berg waarover we heen wandelen de vorm heeft van een liggende vrouw (met alle verbeelding, ik kan ze niet zien). Deze dag was erg zwaar, het klimmen ging wel ok want ik had een goed ritme gevonden waardoor ik niet te fel buiten adem geraakte. Een deel van de groep heeft zich bij mij aangesloten omdat ze zelf blijkbaar moeite hadden om de gids zijn tempo te volgen. De gids ging niet snel maar pauzeerde elk half uur voor 20min of langer. Voor mij waren die pauzes dodelijk! Telkens we weer moesten starten voelde ik mijn spieren meer en meer omdat ze weer afgekoeld waren. Dus besloot ik mijn eigen tempo te lopen, niet te snel maar zonder pauze. Ik dacht oorspronkelijk dat ik laatste zou zijn van de groep, maar ik was altijd vooraan. Met een gevolg van 3 tot 6 mensen die mijn tempo perfect vonden. Dan het afdalen was heel zwaar. Al je spieren zijn in actie maar vooral je gewrichten doen pijn, knieen, enkels, heup (die nog steeds niet genezen is), rug,... Voor een vrouw uit onze groep is deze dag niet goed afgelopen. Zij is gevallen en brak haar been op 3 plaatsen. Porters (jaja mensen) hebben haar de volgende dag de hele trek gedragen (omhoog en omlaag, over rotsen klimmen, trappen van Halve meter hoog op en af) naar Aguas Calientes. Van hieruit is ze met de trein naar Cusco teruggegaan en vandaag (na 4 dagen) zal ze worden geopereerd. Na alweer een korte nacht (opstaan om 3u30) was de derde dag prachtig! De wandeling zelf was constant omhoog en omlaag maar de omgeving hier was fantastisch mooi. Op deze dag kwamen we verschillende Incaruines tegen die alvast een voorsmaakje gaven van de Machu Pichu. Mijn gevolg en ik arriveerden telkens met meer dan een uur voorsprong op de afgesproken plaatsen waardoor we dan telkens echt konden genieten van de omgeving. De porters waren minder happy dat we er zo vroeg waren omdat zij nog niet klaar waren met het opzetten van de tenten. Die porters zijn trouwens echt de helden van de incatrail! Die mannen lopen de volledige wandeling met ongeveer 30kg op hun rug. En als ik zeg lopen bedoel ik echt lopen. Ze komen voor iedereen aan op de plekken, zetten tenten op, beginnen eten te maken, blijven daar tot iedereen weer vertrokken is, ruimen alles op, gaan weer lopen naar de volgende plaats en beginnen daar helemaal opnieuw! Mijn respect voor die mensen is immens! Dat is fysiek heel zwaar werk en een aanslag op je gewrichten! De oudste van onze porters was 67 denk ik. Dat je die fysieke arbeid nog aankan dan, amai! Peruvianen, ze zijn klein maar beresterk! (denk maar aan die 4 mannen die afwisselden om die vrouw helemaal tot het einde te dragen). De nachten worden steeds korter en korter, nacht 3 stonden we op om 3u om te beginnen stappen zodat we voor zonsopgang bij machu pichu zouden aankomen. HEt was 21 juni, winterzonnewende. Ik voel mij diep gelukkig dat ik net op deze dag (de korste dag van het jaar hier want we zitten onder de evenaar) de zon mag zien opkomen aan de Zonnepoort boven Machu Pichu. Die Inca's waren geniaal. Vanaf die plek (op die heilige dag) zie je de zon opkomen van achter een berg. Je ziet de zonnestralen eerst op de berg Wayna Pichu, vervolgens op de zonnetempel in Machu Pichu en dan geeft de zon al haar kracht om dit fantastische bouwwerk volledig te verlichten. Machu Pichu is een oude, heilige Incastad. Verborgen in de bergen. Toen de Spanjaarden Peru kwamen veroveren hebben de Inca's een aantal wegen naar deze pelgrimstad vernietigd en hun plan werkte, de Spanjaarden hebben Machu Pichu niet gevonden en daardoor is deze stad de best bewaarde Incastad. Machu Pichu is een goed bewaard geheim gebleven tot ze werd ontdekt begin 20e eeuw (exacte jaar? moet ik nog is ff opzoeken). Welk gebouw wat was zal ik bij de foto's zetten.
En zo kom ik bij het einde van bijna anderhalve maand niet te schrijven. Allicht ben ik wel wat details overgeslagen maar de hoogtepunten heb ik jullie hier zeker kunnen meegeven. Ik plan nog 2 dagen in Cusco te blijven (voor het festival) en zal dan een lange busrit nemen naar Lima. De hoofdstad van Peru.
Hasta luego! Tot de volgende!
(de foto's zal ik asap uploaden)
Groetjes van mezelf en Paco
Rurrenabaque - jungle
Van La Paz namen we met z'n 6en een klein vliegtuigje naar Rurrenabaque - helemaal klaar voor ee 3-daagse pampastour. De 'luchthaven' in Rurrenabaque is best grappig, er is 1 landingsbaan en 1 klein gebouw in het midden van de jungle. We konden kiezen tussen een jungletour en een pampastour, de pampastour was een evidente keuze aangezien we graag veel wildlife wouden zien. Op weg met de jeep naar onze gemotoriseerde kano zijn we een aantal keer vast komen te zitten in de modder, het avontuur begon dus met enige vertraging :). Maar dan kon het echt starten, de komende 3 dagen brachten we door op de boot (lekker chill) op een rivier dwars door de jungle. Eens in de boot zagen we al meteen een alligator zwemmen - en de komende dagen volgden er heel veel. De gids had een echt talent voor het spotten van dieren. We zagen honderden felgekleurde vogels in alle vormen en formaten. Die avond hebben we na een prachtige zonsondergang een nachtelijke boottocht gedaan om de ogen van de alligators te zien oplichten in het donker. Spectaculair!! (zie foto's) De nachten brachten we door in een soort hut, de muggen waren bijzonder vervelend maar de geluiden van de jungle zijn heerlijk rustgevend om in te slapen. De volgende dag was opnieuw fantastisch! We zagen verschillende soorten apen, een bepaalde soort kleine aapjes die erg nieuwsgierig waren en helemaal tot bij ons kwamen (gelokt met fruit) super schattig. In de namiddag gingen we piranha's vissen. Met succes hebben we ons zo kunnen verzekeren van een heel geslaagd diner. Het zijn kleine visjes met enorme tanden, niet veel vlees aan maar bijzonder smaakvol (waarschijnlijk vooral omdat we ze zelf hadden gevangen). De laatste dag gingen we zwemmen met roze dolfijnen. Nee we waren niet aan het halucineren, ze waren echt roze! Ik vond het een spannend idee maar heb me wel over mijn angst moeten zetten. Zwemmen in een zwarte rivier (als je hand 3cm onder water zit kon je al niet meer zien) met grote beesten die er rondzwemmen en jou kunnen zien maar jij wet niet wat er onder of naast je aan het gebeuren is. De gids stelde ons wel gerust door te zeggen dat ieder dier zijn eigen plekje heeft in de rivier: alligators zitten in ondiep water, piranha's in meer aparte poeltjes en dolfijnen in de heel diepe stukken. Ik ben er dan toch maar voor gegaan en letterlijk in het diepe gesprongen. Het is wel echt een bijzondere ervaring, plots voel je iets glibberig tegen je aan zwemmen (dolfijnen zijn erg nieuwsgierig). Best wel schrikken in het begin. De dolfijnen werden steeds speelser en begonnen te 'knabbelen'. Ze beten (vrij zachtjes) in mijn kont, mijn zij en mijn voeten. Heel grappig hoor! 1 dolfijn is rond met komen zwemmen en heeft zijn kop lange tijd aan me getoond. Lelijke beesten!!! Vervolgens was het een tijdje stil, geen dolfijnen meer tot plots uit het niets een dolfijn te fel wou spelen en vrij hard in mijn voet heeft gebeten. Dan was het voor mij wel genoeg geweest en kon ik niet snel genoeg uit het water zijn :) Maakte niet veel uit want het was tijd om te gaan, op anaconda-zoektocht. De anaconda's in het Boliviaanse junglegebied worden niet groten dan 4 meter (elders kunnen die beesten wel 7 of 8 meter lang worden). De 2-uur durende wandeling bracht helaas geen slang op. Tot plots onze gids na de lunch als een halve zot kwam aangevaren en riep dat iedereen snel moest komen "ANACONDA ANACONDA la grupa rapido". En ja hoor, we zagen een exemplaar van 2m lang die op zijn duizendste gemakje zijn weg zocht naar de rivier (geen foto want moest snel zijn en geen tijd om camera te nemen). We hebben hem zeker 10min kunnen observeren, echt de max! Helaas was dat ook ongeveer het einde van onze 3-daagse ervaring in de jungle. We zochten nog naar luiaards maar hebben die helaas niet kunnen vinden.
Tiwanaku - ruines
Na de jungle besloten Joline en ik om de ruines van Tiwanaku te gaan bezoeken. Tiwanaku was een stad van een pre-inca (500v.C. - 1000n.C.)beschaving op 4000m hoogte dichtbij het titicacameer. Momenteel wonen er geen mensen meer, maar de Aymara (directe afstammelingen van dit volk) volgen nog steeds veel van de oude gebruiken. De ruines zelf staan op de unesco-werelderfgoedlijst. Helaas werden onze hoge verwachtingen niet volledig ingelost omdat onze gids erg zijn best deed om geen fooi te krijgen. Hij gaf zeer weinig uitleg, kon of wou niet antwoorden op de vragen die we stelden en achteraf bekeken wist hij er ook gewoon echt niet veel over want wikipedia heeft me meer bijgebracht. De site zelf is wel de moeite waard om te zien. Het vraagt wel wat verbeelding om je te kunnen voorstellen hoe die bouwwerken er vroeger moeten hebben uitgezien. Vandaag schiet er namelijk niet al te veel meer over van de ceremoniele tempels, de watervoorzieningen, tempels, beelden en dergelijke. Vroeger waren die tempels allemaal met bladgoud versierd maar je kan nu nog steeds de gebeeldhouwde figuren zien die allerlei heilige dieren voorstellen (condor - puma - slang). Op een groot plein staat de zonnepoort, in vroeger tijden scheen de zon door de poort bij de zonnewende. Nu niet meer want men heeft die poort verplaatst (ik heb niet kunnen achterhalen waarom). Dit volk vereerde de zon en water, omdat deze elementen zo belangrijk waren voor hun overleving. Het waren namelijk landbouwers en waren op zulke hoogte enorm afhankelijk van de weergoden. In hun verering brachten ze verschillende offers zoals llama's en in later tijden waarschijnlijk ook mensen. De Inca's beschouwen zichzelf ook als afstammelingen van dit volk. Het moeten bijzonder getalenteerde bouwers geweest zijn want de inca's gingen mensen die rond het tititcacameer woonden halen om machu pichu en dergelijke belangrijke spirituele bouwwerken te maken (heb ik later van de gids op de incatrail geleerd).
Titicacameer
Het Titicacameer is met een opparvlakte van 8340 km2 het grootste meer van Zuid-amerika, dat op zich is al impressionant, maar het is daarenboven ook nog eens het hoogste bevaarbare meer ter wereld (+- 160m diep). In het meer liggen verschillende (41) eianden die bewoond worden door verscheidene bevolkingsgroepen (Aymara, Uros indianen,..?). Wij hebben enkel de Boliviaanse kant bezocht en zijn naar Copacabana en Isla del Sol gegaan, beide eilanden in het meer. Het is ook mogelijk om het meer langs Peru te bezoeken (in Puno) maar dit hebben wij overgeslaan omdat vele reizigers die we hadden ontmoet ons vertelden dat het super toeristisch en eigenlijk niet de moeite is. Copacabana is een kleine stad die leeft van het toerisme, verder weinig te zien maar het was onze mogelijkhed om de boot te nemen naar Isla del Sol. Isla del Sol is een klein, heuvelachtg eiland. Je kan van noord naar zuid wandelen (of omgekeerd) in ongeveer 2uur. Ik heb maar een uurtje rondgewandeld omdat ik nogal ziek was en geen kracht genoeg had om het hele eind te lopen. Op het eerste zicht is het eland niet speciaal, tot je omhoog klimt en de diversiteit aan landschappen kan overschouwen. Het is er prachtig! De legende bestaat dat hier, op Isla del Sol, de zonnegod Inti geboren is en daarmee het begin van de Incabeschaving startte (meer daarover later in het stukje over Cusco). Het eiland is qua voorzieningen heel basis. De Aymara leven hier nog steeds van hun oogst en werken dagelijks enorm hard om te overleven. Ze maken al eeuwenlang terrassen op de flanken van de bergen en hebben zo een ingenieus systeem om aan landbouw te doen. De terrassen liggen op verschillende hoogtes en daardoor verschilt ook de temperatuur waardoor ze verschillende gewassen kunnen telen zonder dat deze kapot gaan door vorst (het is extreem koud 's nachts). Wij hebben 1 keer een rieten boot gezien, als we naar Puno zouden zijn gegaan hadden we er vast veel meer gezien aangezien de Uros indianen ervoor gekend zijn alles uit riet te maken. Jammer dat ik ziek was want dit is een prachtige plek op aarde waar ik nu niet ten volle van heb kunnen genieten. We zijn nog een dag teruggegaan naar Copacabana en hebben een hotel geboekt om wat uit te zieken voor we alweer een volgende bus namen.
PERU
Arequipa
Vanuit Copacabana staken we de grens over naar Peru via een overnachtbus naar Arequipa. Arequipa is de derde grootste stad in Peru en ligt op ongeveer 2300m hoogte. De naam zou gegeven zijn door de Aymara en zou 'plek achter de berg' betekenen. Van uit de stad kan je de Mistivulkaan duidelijk zien. Er zijn nog 2 andere vulkanen in de directe omgeving van Arequipa. Het was een verademing om na het groezelige Bolivia in een modern ogende stad te vertoeven. Ik vond Arequipa zeker 1 van de mooiere steden hier in Zuid-Amerika. Het voelt niet oneindig groot maar wel proper, gezellig en mooi. Goed toeven daar! De reden om hierheen te komen was voornamelijk om de Colca-canyon te bezoeken. Deze canyon in de 2e diepste in de hele wereld. De diepste ligt een beetje verder in het noordwesten (ik weet niet of je die kan bezoeken maar ik denk niet want hier heb ik helemaal niks van kunnen vinden). Ik ben de exacte diepte van de Colcacanyon vergeten maar het was meer dan 3000m in ieder geval. We (Joline en ik) zijn op een 2-daagse toer gegaan naar de canyon. Om 3 u 's nachts moesten we opstaan om te vertrekken zodat we tijdig op een uitzichtpunt waren (Cruz del Condor) om de Condors te zien. En dat was het absoluut waard!!! We zagen meer dan 20 condors die de thermiek gebruiken om omhoog te zweven. De condor is een soort gier met een spanwijdte van ongeveer 3m. Van waar wij stonden konden we die dieren zien rondzweven op minder dan 10m van ons vandaan! Een overweldigende ervaring om zo dicht bij die immense vogels te zijn in hun natuurlijke leefomgeving. Nadien begon dan de wandeling in de canyon zelf. We wandelden eerst 1200m naar beneden, vervolgens wat op en neer beneden in de canyon tot we aan de oase kwamen. In het begin ging het redelijk goed, maar ik was nog steeds ziek en slap en het was dus niet de ideale moment om die wandeling te doen. Op een gegeven moment ben ik letterlijk door mijn benen gezakt en kon niet meer staan. Niet bijzonder handig op een wandeling waar je niet echt kan geevacueerd worden. De gids heeft mij de verdere weg serieus ondersteunt (half gedragen) tot we aan de oase kwamen waar we gingen slapen. Gelukkig kon ik voor de 2e dag een muilezel huren om naar boven te wandelen. In de namiddag zijn we nog naar de warmwaterbronnen van Chivay geweest om de spieren te ontspannen.
Joline en ik hebben hier in Arequipa afscheid genomen na ongeveer anderhalve maand samen gereisd te hebben. Zij ging van hieruit naar Cusco omdat haar broer daar zou toekomen. Na enkele dagen rust (want ik had eindelijk door dat ik naar mijn lichaam moest beginnen luisteren) ben ik met enkele mensen die ik leerde kennen in het hostel nog gaan rotsklimmen. Dat was ook wel heel fijn, de eerste keer dat ik dat deed. Het geeft een machtig gevoel na al je krachten te gebruiken om bovenaan een route te geraken en de adrenaline te laten toeslaan.
Nazca
Van Arequipa nam ik een overnachtbus naar Nazca. In dit gebied leefde een indiaanse gemeenschap tussen 200v.C. en 1000n.C. Nazca is bekend om de geoglyphen die in de woestijn zijn gemaakt. Deze aardtekeningen stellen figuren (astronaut, spin, kolibri,...) voor van tientallen meters lang en zijn best te zien uit de lucht. Dus nam ik een vliegtuigje en vloog over de lijnen heen. In het begin is het wat moeilijk om zien maar eens je doorhebt waar te kijken zijn ze echt fenomenaal. Niemand weet precies waarom het Nazcavolk deze figuren heeft gemaakt, maar algemeen is aangenomen dat zij te maken hebben met het sterrenstelsel en met religie. De grond is bezaaid met vulkanische stenen, daaronder ligt een rode zandlaag. De lijnen zijn gemaakt door de bovenste laag stenen te verwijderen zodat de anders gekleurde ondergrond zichtbaar werd. Nazca is een heel erg droog gebied (1uur regen per jaar) en dat is de reden waarom die lijnen er na zoveel eeuwen nog steeds te zien zijn. 's Nachts ben ik naar een planetarium geweest waar ik uitleg kreeg over hoe de lijnen te koppelen zijn aan de sterren. Ook kon ik door een sterrenkijker Mars en Saturnus zien. Dat was echt cool, Saturnus leek wel een sticker op de binnenkant van de telescoop :) je kon de ringen echt heel goed zien.
Verder was er absoluut niks te zien hier dus ben na 1 dag en nacht alweer verder gegaan.
Huacachina
Hacachina is een oase middenin de woestijn. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik een echte woestijn gezien zoals je je voorstelt dat een woestijn eruit ziet. Parelwitte zandheuvels zo ver je kan zien. Huacachina is een hele klein toeristisch dorpje met in het midden een meer. Jaarlijks verdrinkt ongeveer 1 peruviaan in dat meer. De legende gaat dat er een zeemeermin leeft die elk jaar 1 man tot zich neemt. Maar het heeft waarschijnlijk meer te maken met dat er verschillende temperaturen in het water zijn, de oppervlakte is erg warm maar diepergelegen waterlagen zijn eg koud wat een thermische schok kan veroorzaken, plus er komen veel Peruvianen vanuit de nabijgelegen stad Ica feesten (drinken en drugs) die dan onder invloed beslissen om te gaan zwemmen. In ieder geval voor mij was het een stukje paradijs en ben daar dan ook enkele dagen blijven genieten van het zonnetje. Ook hier ben ik gaan sandboarden. Veel plezanter dan in Chili! De omgeving was intenser en we gingen met een sandbugggy door de duinen cruisen. Adrenalinerush eerste klasse!!! Serieuze koprollen gemaakt ook maar gelukkig niets ernstiger dan wat mooie zwart-paars-blauwe plekken en stijve spieren. Hier ben ik 1 van de Zuid-Afrikaanse jongens tegengekomen die ik in Argentinie leerde kennen en waarmee ik in Santiago naar het festival was gegaan. Met hem en zijn nieuwe vrienden zijn we op een avond een duin opgeklommen (30min steil omhoog) om naar de zonsondergang te kijken. Die was prachtig mooi om zien en we vonden het de ideale combinatie om een vodka-inkacola te drinken daar. Inkacola is een typische frisdrank hier in Peru die veel maar dan ook veel te zoet is. Het smaakt naar bubbelgum :).
Paracas
Na enkele uurtjes bus aangekomen in Paracas. Paracas is een klein dorpje aan de kust van Peru. Van hieruit kan je een boot nemen naar de Ballestas eilanden - 'de-Galapagos-voor-mensen-zonder-geld'. Ik heb 2 keer geprobeerd daar te geraken maar telkens was het waterpeil te hoog en gingen de boten niet. Tenslotte heb ik opgegeven want ik hoorde van mensen dat er slechts 15 pinguins waren en een paar zeeleeuwen. Het klinkt misschien wat raar, maar ik had al veel pinguins gezien in Argentinie en gesnorkeld met zeeleeuwen dus dacht ik dat het misschien toch het geld niet waard was. Overgeslagen dus... Verder was er weinig te zien in Paracas maar ik ben er toch bijna 3 weken blijven plakken. Dit kwam omdat de hostel waar ik verbleef (Kokopelli) echt een zalig chille sfeer had. Ik ben er uiteindelijk vrijwilligerswerk beginnen doen. Heb zo mijn cocktailskills kunnen verfijnen door achter de bar te werken. Hierdoor was mijn accomodatie gratis, kreeg ik 40% korting op drank en eten en een fikse korting op kitesurfen. Die laatste heeft me over de streep getrokken om zo lang te blijven. Ik heb 6 uur lessen kitesurfen genomen en het was fantastisch leuk om doen! Het is werkelijk een geweldig gevoel (alweer adrenaline) om op de zee te staan en je door een kite te laten voorttrekken. Heb heel veel zeewater gedronken ook :). Paracas heeft de betekenis van zandstorm. Ook dat heb ik daar kunnen meemaken. Iedereen rende naar binnen, stoelen en alles wat niet te veel gewicht heeft vloog door de donkergekleurde lucht, alles bedekt onder een dikke laag zand en stof. Maar gelukkig was dat heel snel voorbij en is er niks ernstig vorgevallen. Wat maakte het nog zo de moeite daar? We hadden een heel leuk team achter de bar, met Marlies ging ik elke dag kajakken op zee. De eerste keer hadden we zeeleeuwen rond onze kajak zien zwemmen en we hoorden van andere mensen dat ze dolfijnen zagen. Dat was dus onze drijfveer om elke dag onze spieren te testen. En de aanhouder wint! Op een mooie dag zagen we 5 dolfijnen terwijl we kajakten. Ze waren zo dichtbij!!! We zagen ze spelen op minder dan 2m van ons vandaan en konden ze voor 45min volgen. Ik kreeg tranen in mijn ogen van intens geluk. Wie krijgt de kans in zijn leven om in het wild (zonder toer) dolfijnen te zien!! Adembenemend!! Mijn hart slaat nog sprongen over als ik er aan terugdenk.
Na bijna 3 weken moest ik verdergaan want mijn incatrail was geboekt. Mijn wel wat pijn in het hart heb ik die fantatische tijd afgesloten. Mijn collega-vrijwilligers hebben mij getrakteerd op een etentje en 1 van de meisjes die aan de balie werkte gaf me een T-shirt "opdat ik aan haar zou denken als k ging feesten".
Cusco
De busrit van Paracas naar Cusco verliep niet zonder problemen. We deden er 25uur over om aan te komen terwijl het normaal 'maar' 17u zou duren. Dit kwam omdat ze in de bergen aan het werken waren. Om de zoveel tijd moeten ze stukken rots opblazen met dynamiet omdat loszittende stukken niet op de auto's zouden vallen. Natuurlijk waren ze daar net mee bezig op het moment dat mijn bus daar passeerde. En dan moesten ze al die zooi natuurlijk ook nog beginnen opruimen :). gelukig had ik wat meer willen betalen voor een heel comfortabele bus, dus ik vond het allemaal nog niet zo erg behalve dan dat ik super veel honger had want de busmaatschappij had daar natuurlijk niet op gerekend en had geen extra eten voorzien.
Cusco zelf betekent 'navel van de wereld' en was de hoofdstad van het Inca-rijk. Gelegen op 3200m hoogte moest ik terug wat wennen aan het lage zuurstofgehalte. Het is een erg mooie stad met nog veel gebouwen gemaakt door de Inca's. Stenen die zonder mortel of cement pefect op elkaar passen. Er is 1 steen met 12 hoeken in een smal kasseien straatje. Cusco is veroverd door de Spanjaarden en bijgevolg zijn er ook heel veel prachtige koloniale gebouwen en kerken. Men is hier nog steeds erg gelovig en heel de maand juni is er hier feest. Het toppunt zal op 24juni zijn (al weet ik nog niet precies waarom) maar er zal een groots festival zijn. Tot hiertoe gingen ze in mijn ogen al helemaal gek. Elke dag zijn er parades en constant steken ze vuurwerk af. Benieuwd wat dat verder nog gaat geven!
Hier in Cusco is een Incamuseum dat ik ben gaan bezoeken. De Incabeschaving startte volgens de legende in Bolivia, Isla del Sol (een eiland in het Titicacameer) met de geboorte van Inti, de zonnegod. Een andere legende die ik las (of misschien is het een variant) had ook zijn oorsprong in Isla del Sol. Maar die legende gaat als volgt: de oppergod was niet tevreden over de manier waarop de indianen leefden. Ze waren volgens hem te boers. Hij stuurde daarom gezanten naar de aarde met de opdracht de mensen te cultiveren. Ze kregen een soort mes ofzoiets mee die ze in aarde moesten steken, als dat bleef zitten was dat de goede plaats om een nieuwe stad te stichten. Uiteindelijk heeft de Inca-gemeenschap (Inca betekent koning) het erg goed gedaan. Ze hebben zich over heel Zuid-Amerika verspreid en de andere indianenculturen laten deel uitmaken van hun cultuur. Het waren dus ook veroveraars.
De belangrijkste reden om naar Cusco te komen was mijn Incatrail. Er zijn verschillende routes om Machu Pichu te bezoeken maar er is slechts 1 volledig bewaarde klassieke Incaroute. In totaal zijn er 500 mensen per dag toegelaten op deze weg door de bergen waarvan 200 toeristen, de rest zijn porters (lokale mensen die alle materiaal van kampplaats naar kampplaats sleuren). Om die reden heb ik deze wandeling 6 maanden van tevoren moeten boeken. De wandeling zelf duurt 4 dagen en beslaat 49 km. De eerste dag 14km, 2e dag 12 km, 3e dag 16km en de laatste dag 7km. De eerste dag vertrekken om 5u30 met de bus naar km 82, het begin van de Incatrail. De wandeling start op 2600m hoogte en is vrij gemakkelijk te wandelen op dag 1. De volgende dag (na een ijskoude nacht en opstaan om 4u) moeten we 2000m klimmen en vervolgens weer 600m dalen. De klim bevat een pas die 'dead-womans-pass' als naam heeft gekregen. Dit omdat de berg waarover we heen wandelen de vorm heeft van een liggende vrouw (met alle verbeelding, ik kan ze niet zien). Deze dag was erg zwaar, het klimmen ging wel ok want ik had een goed ritme gevonden waardoor ik niet te fel buiten adem geraakte. Een deel van de groep heeft zich bij mij aangesloten omdat ze zelf blijkbaar moeite hadden om de gids zijn tempo te volgen. De gids ging niet snel maar pauzeerde elk half uur voor 20min of langer. Voor mij waren die pauzes dodelijk! Telkens we weer moesten starten voelde ik mijn spieren meer en meer omdat ze weer afgekoeld waren. Dus besloot ik mijn eigen tempo te lopen, niet te snel maar zonder pauze. Ik dacht oorspronkelijk dat ik laatste zou zijn van de groep, maar ik was altijd vooraan. Met een gevolg van 3 tot 6 mensen die mijn tempo perfect vonden. Dan het afdalen was heel zwaar. Al je spieren zijn in actie maar vooral je gewrichten doen pijn, knieen, enkels, heup (die nog steeds niet genezen is), rug,... Voor een vrouw uit onze groep is deze dag niet goed afgelopen. Zij is gevallen en brak haar been op 3 plaatsen. Porters (jaja mensen) hebben haar de volgende dag de hele trek gedragen (omhoog en omlaag, over rotsen klimmen, trappen van Halve meter hoog op en af) naar Aguas Calientes. Van hieruit is ze met de trein naar Cusco teruggegaan en vandaag (na 4 dagen) zal ze worden geopereerd. Na alweer een korte nacht (opstaan om 3u30) was de derde dag prachtig! De wandeling zelf was constant omhoog en omlaag maar de omgeving hier was fantastisch mooi. Op deze dag kwamen we verschillende Incaruines tegen die alvast een voorsmaakje gaven van de Machu Pichu. Mijn gevolg en ik arriveerden telkens met meer dan een uur voorsprong op de afgesproken plaatsen waardoor we dan telkens echt konden genieten van de omgeving. De porters waren minder happy dat we er zo vroeg waren omdat zij nog niet klaar waren met het opzetten van de tenten. Die porters zijn trouwens echt de helden van de incatrail! Die mannen lopen de volledige wandeling met ongeveer 30kg op hun rug. En als ik zeg lopen bedoel ik echt lopen. Ze komen voor iedereen aan op de plekken, zetten tenten op, beginnen eten te maken, blijven daar tot iedereen weer vertrokken is, ruimen alles op, gaan weer lopen naar de volgende plaats en beginnen daar helemaal opnieuw! Mijn respect voor die mensen is immens! Dat is fysiek heel zwaar werk en een aanslag op je gewrichten! De oudste van onze porters was 67 denk ik. Dat je die fysieke arbeid nog aankan dan, amai! Peruvianen, ze zijn klein maar beresterk! (denk maar aan die 4 mannen die afwisselden om die vrouw helemaal tot het einde te dragen). De nachten worden steeds korter en korter, nacht 3 stonden we op om 3u om te beginnen stappen zodat we voor zonsopgang bij machu pichu zouden aankomen. HEt was 21 juni, winterzonnewende. Ik voel mij diep gelukkig dat ik net op deze dag (de korste dag van het jaar hier want we zitten onder de evenaar) de zon mag zien opkomen aan de Zonnepoort boven Machu Pichu. Die Inca's waren geniaal. Vanaf die plek (op die heilige dag) zie je de zon opkomen van achter een berg. Je ziet de zonnestralen eerst op de berg Wayna Pichu, vervolgens op de zonnetempel in Machu Pichu en dan geeft de zon al haar kracht om dit fantastische bouwwerk volledig te verlichten. Machu Pichu is een oude, heilige Incastad. Verborgen in de bergen. Toen de Spanjaarden Peru kwamen veroveren hebben de Inca's een aantal wegen naar deze pelgrimstad vernietigd en hun plan werkte, de Spanjaarden hebben Machu Pichu niet gevonden en daardoor is deze stad de best bewaarde Incastad. Machu Pichu is een goed bewaard geheim gebleven tot ze werd ontdekt begin 20e eeuw (exacte jaar? moet ik nog is ff opzoeken). Welk gebouw wat was zal ik bij de foto's zetten.
En zo kom ik bij het einde van bijna anderhalve maand niet te schrijven. Allicht ben ik wel wat details overgeslagen maar de hoogtepunten heb ik jullie hier zeker kunnen meegeven. Ik plan nog 2 dagen in Cusco te blijven (voor het festival) en zal dan een lange busrit nemen naar Lima. De hoofdstad van Peru.
Hasta luego! Tot de volgende!
(de foto's zal ik asap uploaden)
Groetjes van mezelf en Paco
Dat is weer een boeiend reisverhaal - fijn om de dag mee te starten - al hebben wij hier vandaag niet zo'n schitterende zonsopgang want er zijn te veel wolken - fantastisch om te lezen hoeveel je op die anderhalve maand hebt meegemaakt - 'k kijk vol verwachting uit naar de foto's
Veel plezier op het festival en tot later!
Rita
Geniet er nog maar met volle teugen van.
Prachtig! Heel leuk om virtueel mee op reis te gaan en te genieten van je enthousiaste verhalen!
Hopelijk ben je vlug weer helemaal fit en gezond!
Bedankt om de tijd te nemen om je avonturen zo uitgebreid te beschrijven voor het thuisfront!
Wat een sterk verhaal weeral, spijtig dat je enkele dagen ziek ben geweest. Ik heb alles 2 maal gelezen om het helemaal tot laten door te dringen en te kunnen inbeelden. Fantastisch wat je allemaal beleefd,( ga je het nog gewoon worden in het " normale " leven??).Geniet er nog maar volop van maar blijf voorzichtig hé.
De grtjs uit zammel
Chris & swa