Brazili¨e - deel 1: het strand

Hoi allemaal!

Na enige stilte ben ik er weer met een korte update - kort, omdat ik eigenlijk niet bijzonder veel gedaan heb in de afgelopen maand. Voornamelijk echt aan het genieten geweest...

Na een lange vlucht ben ik aangekomen in Fortaleza. Met meer dan 2,5 miljoen inwoners is deze stad bijzonder groot te noemen. Helaas niet helemaal mijn slag dus. Ik ben ervan overtuigd dat jullie ondertussen al wel hebben gemerkt dat grote steden in het algemeen niet helemaal voor mij zijn weggelegd. Fortaleza heeft, ondanks zijn grootte, volgens mij niet bijzonder veel te bieden. Er zijn veel uitgestrekte stranden, toegegeven. Maar het zijn niet de allermooiste en dat wil dan ook het enige zijn wat er is (behalve veel uitgaansmogelijkheden). Ik ben een museum gaan bezoeken en zoals ik al vaker heb gemerkt hier in Zuid-Amerika zijn die dingen enorm simplistisch. Niet veel aan dus. In het hostel heb ikwel een aantal fijne mensen leren kennen, samen met enkelen daarvan zijn we naar Jericoacoara gegaan.

En laten we dat maar het goede leven noemen! Het is een klein dorpje op het strand in de woestijn. De straten zijn dus ook allemaal gewoon in zand. Het dorpcentrum is heel gezellig met zijn vele terrasjes, life muziek, lekkere (maar dure) restaurantjes,... hmmm heerlijk genieten! Elke avond wandelen vele toeristen de dichtsbijzijnde duin op om naar de zonsondergang te kijken. Na dat natuurspektakel is het de beurt aan dansers. Elke avond zijn er capoeira-shows ophet strand. Ter info: Capoeira is een soort vecht-dans. 2 personen dansen/vechten in een cirkel op het ritme van de muziek. Het is bijna een acrobatisch spel van aanvallen en ontwijken. Leuk om zien! Oorspronkelijk zou deze sport komen van de geimporteerde slaven in Brazilie die gevechtstechnieken beoefenden maar dat was niet toegelaten dus camoufleerden ze het vechten dmv dansen.
Vanuit Jeri hebben we een daguitstap gedaan naar de lagunes. Bekijk de foto's maar en beslis zelf hoeveel procent deze plek krijgt op de paradijs-schaal! Prachtige plek, waar je in een hangmat kan relaxen terwijl het water je heen en weer laat wiegen.....
Het enige nadeel voor zonnekloppers --> er staat een constante, felle wind. Wat voor mij ideaal was want zo kreeg ik de kans om mijn kitesurfen nog wat verder onder de knie te krijgen! 2 dagen plezier op het water! Ik had nooit verwacht na enkele maanden dat ik er opnieuw zo snel mee weg zou zijn. Het was echte adrenaline omdat ik over het wateroppervlak heen en weer kon rijden met mijn kite. Ik vind het een fantastische sport en ga me informeren als ik terug in Belgie ben om er in het voorjaar misschien terug werk van te maken aan zee. Ik ben helemaal verkocht aan het gevoel!!
Toen ik mijn tocht na een weekje wou verderzetten, nam ik de jeep en vervolgens de bus terug naar Fortaleza. Onderweg heb ik ontdekt dat je je serieus kan verbranden aan sommige vruchten! Een van de meisjes die bij me in de bus zaten zagen een cashewvrucht uit de boom vallen en vertelden me dat je de vrucht zelf kan eten en waar de cashewnoot inzit. Wat wij niet wisten, maar ik gauw aan den lijve heb ondervonden, is dat het stuk waarin de noot zit zichzelf beschermt met chemicalien. Na dat ding proberen open te breken en er vervolgens in bijten heb ik mijn mond en kaak pijnlijk toegetakeld. Ik heb 3 dagen niets kunnen proeven en de wondjes op mijn kaak zagen eruit als schaafwonden. Gelukkig waren ook die na een week veer verdwenen en heb ik geen blijvende schade :)

Vanuit Fortaleza nam ik de bus naar Natal en daar meteen overgestapt op een bus naar Pipa. Als ik dacht dat Jeri een paradijs was, dan is Pipa het ultieme paradijs. Het dorp zelf is gezellig, anders en in mindere mate dan Jeri. Maar de stranden..... ooooooohhhhh.... Er zijn 4 stranden op wandelafstand van het dorpje. De 'main beach' is slechts 5min stappen en is het minst mooie (maar nog steeds heel mooi). Als je naar rechts gaat kom je bij Praya de Amor (strand van de liefde) waar menige surfervaring nodig is als je het water inwil en je leven niet wil verliezen. Het strand is ontzettend mooi, maar de stroming en de golven levensgevaarlijk.Vroeger werd dit strand ook wel 'verdrinkingsstrand' genoemd. En blijkbaar niet zonder reden. Een week voor ik daar was is er een kerel verdronken. Als je de andere kant uitwandel dan kom je na een 20-tal minuten bij het 'dolfijnenstrand'. En laat dat strand nu de hele reden zijn waarom ik naar Pipa kwam. Ik heb niet op mijn hnger moeten zitten. het strand heeft zijn naam niet gestolen. Telkens ik naar dit strand ging waren er verschillende dolfijnen aan het jagen. Ze kwamen tot ongeveer 5m dichtbij mij in het water. Echt cool om te zien. Ze jagen van onder het water een vis op tot die boven het water begint te springen (bijna vliegen) en jagen de vis richting strand. Dan draait de dolfijn zich ondersteboven in het water, zwemt onder de vis door en gooit die hoog boven het water uit zodat de vis vervolgens in zijn bek valt. National Geographic Channel in real life van op enkele meters afstand!! Als je van dat strand verder door gaat, dan kom je uit bij het Madeiro strand. Dit is de ideale plek om te leren surfen. Ik heb mezelf kalm gehouden en ben uiteindelijk niet op een plank gaan staan (want ik moet mijn budget toch wel een beetje in de gaten beginnen houden) maar ik genoot er wel van mensen bezig te zien. Onderwijl liggend in het zonnetje en slurpend aan een kokosnoot.... (jullie zien wel wat ik bedoel met relaxen)
Van hieruit zijn we met 4-en (leuke mensen leren kennen in Pipa) naar Tibau do Sul gegaan om een alweer schitterende zonsondergang te zien. We keken vanop het terras van een creperia, dat gunstig gelegen was op het water (check foto's!!). Wat een prachtig moment!

Natuurlijk kan niet al het mooie voor eeuwig blijven duren. Na Pipa nam ik de bus naar Recife. Ik heb helemaal niks te vertellen over deze stad aangezien ik serieus ziek ben geworden en bijgevolg niets meer dan het ziekenhuis en mijn bed heb gezien voor enkele dagen. Maar geen zorgen, alles is weer ok! Ziekenhuis klinkt oook veel te overdreven. Ik had gehoord dat je in Brasil nog steeds antibiotica zonder voorschrift kon krijgen, na 4 apotheken te proberen heb ik gemerkt dat die informatie niet klopt. Dus ik had toch een dokter nodig. In het hostel vertelden ze mij dat je niet gewoon zo naar de dokter kan, dat je daarvoor naar een ziekenhuis moet. Dat zou een half uur duren met de bus om daar te geraken. Op dat moment was ik echter alleen sterk genoeg om terug een paar uur te gaan slapen. Blijkbaar had de receptionist dat oook gezien want die kwam me enige tijd later wakker maken, zei dat hij een taxi had gebeld en met mij mee zou gaan naar het ziekenhuis.
Publiek ziekenhuis in Brasil - zo werkt het:
- je neemt een volgnummer en wacht in de ijskoude zaal
- het is jouw nummer - je gaat een kantoortje binnen waar ze je paspoort vragen en een korte schets van de symptomen
- je krijgt een gekleurd armbandje dat aangeeft hoe dringend je probleem is (groen: beetje dringend - geel: dringend - bruin: heel dringend - kleur 4: spoedgeval)
- vervolgens terug naar de wachtkamer
- je nummer verschijnt opnieuw op het scherm - je gaat naar de receptie - om je nogmaals? in te schrijven - je moet je moeders volledige naam geven?
- je gaat terug naar de wachtzaal
- nu wacht je 4 uur tot je aan de beurt bent
- na 4 uur zie je eindelijk een dokter
- die vraagt naar je symptomen
- vraagt of je Ebola zou kunnen hebben
- als duidelijk is dat dat vast niet het geval is - kijkt ze met het lichtje van haar smartphone even in je keel en velt een oordeel
- als ik nogmaals zeg dat mijn keel het minste van mijn pijn is (maar wel hoofdpijn, spierpijn, gewrichtspijn, koorts, kaakpijn, super gezwollen klieren,...) en impliceer dat ze misschien eens aan die kleiren moet voelen zegt ze: nee nee, het is voldoende zo
- je krijgt een voorschrift voor god-weet-welke medicijnen
- je moet nog ff mee terwijl ze iedereen onder hun voeten geeft dat een 'gringa' (een buitenlander) DIRECT moet naar een doktor gestuurd ipv 4u wachten in de zaal omdat de overheid die voorzorgsmaatregelen neemt tegen ebola...
- je mag naar huis.
En dan ga ik naar de apotheek, koop mijn medicatie. Zoek op internet op wat het is voor ik het vertrouw. Ja inderdaad, een antibioticakuur en een soort pijnstiller. Die pijnstillers heb ik niet genomen (ben bij veilige ibuprofen gebleven) want dit type medicijn is sinds enkele jaren in Europa verboden omdat het leverfalen kan veroorzaken. Anyway, na die hele uitstap vond ik het vreemd dat ik de dokter niet moest betalen. "Ah", zegt die man van het hostel, "dat is omdat we naar een publiek ziekenhuis zijn gegaan. Een prive ziekenhuis s te duur tenzij je een verzekering hebt. Dan hadden we vast een dokter tot hier kunnen laten komen." Ik heb he bedankt om met me mee te gaan en vertaler te spelen, ben stilletjes in bed gaan liggen en dacht "NATUURLIJK heb ik een verzekering!!! al die moeite voor een dokter die met moeite naar mij kijkt en ik had een echte dokter hier kunnen hebben als ik maar uitdrukkelijk had gezegd dat ik een verzekering heb :( " Maar eind goed, al goed. Na enkele dagen platte bedrust be ik weer helemaal als nieuw. Ik heb geen idee wat ik uiteindelijk had maar misschien was het een serieuze griep ofzo.

Vanuit Recife nam ik het vliegtuig naar Salvador de Bahia. Vliegtuig bleek goedkoper te zijn dan de bus en heel veel sneller. Hier in Salvador heb ik een leuk hostel gevonden met de beste bedden die ik in een hostel ooit heb gezien (en ik heb ondertussen wel een stuk of 100 hostels gedaan). Dit is voor jullie vast niet interessant om lezen, maar ik ben er echt helemaal opgetogen over!! Het is een nieuw hostel (5maand open) dus de matrassen zijn ook nieuw. Je hebt een grote locker voor je backpack, een kleine locker vor je handtas ed, 4 stopcontacten aan je bed (dit op zich is al een super luxe), een persoonlijke leeslamp, een persoonlijke ventilator en stapelbedden op zo'n manier gebouwd dat je bed niet heen en weer gaat schudden als de persoon boven je ligt zich omdraait. HEEEEEEEEEEEEERlijk slapen!! Mijn hostel ligt in de Pelhourino-wijk. Het oude stadscentrum, staat ook op de Unesco-lijst. Dus ondanks dat het met zijn bijna 3 miljoen inwoners een immense stad is, het voelt hier in dit oude centrum heel gezellig met zijn smalle, kasseien straatjes. Salvador leeft! Dag en nacht, van maandag tot zondag heb je hier straatmuzikanten die de samba tot leven laten komen. Met een hoogtepunt op dinsdagavond. Het lijkt wel of de hele stad op zijn grondvesten gaat daveren van de dansende mensen die bewegen op het ritme van de drums. Een kleurrijke bedoeling! Het eten vind ik hier dan weer een heel pak minder. Alles is klaargemaakt in palmolie en dat heeft een erg uitgesproken smaak. Helaas hou ik blijkbaar niet van die smaak en daardoor proef ik alleen nog maar die palmolie waardoor ik het hier allemaal niet lekker vind. Voordeel is wel dat ik minder geld opdoe en zelf kook ;-).
Omwille van veiligheid heb ik hier nog geen enkele keer mijn camera of telefoon meegenomen op straat om foto's te nemen. Dus de swingende feestjes zullen jullie je zelf moeten voorstellen en wat de gebouwen betreft, misschien dat ik het een van deze dagen wel eens waag als ik niet alleen ben. Salvador is bekend om diefstallen, zowel gewapende overvallen maar in dit deel van de stad voornamelijk zakkenrollers. Daarom heb ik uit voorzorg tot hiertoe enkel wat cash geld in mijn bh gestoken en verder helemaal niks van waarde met me mee op straat genomen. Ik blijf hier waarschijnlijk tot woensdag (dan heb ik nog een leuke dinsdagavond) en ga dan naar Lencois. Zal dat stadje gebruiken als uitvalsbasis voor Chapada Diamantina, een natuurreservaat.

Algemene indruk tot hiertoe van Brazilie
Het is een prachtig land met voornamelijk strand om te bezoeken. Tot hiertoe heb ik nog maar weinig culturele zaken gevonden in de zin van musea of architectuur. Maar wel cultuur in de sambamuziek, de capoeira en de forro (een typische dans uit het noorden die ik me op enkele minuten ook meester heb kunnen maken in tegenstelling tot samba die super snel gaat). Brazilie is daarom voorlopig nog vrij eenzijdig maar ik weet dat wat ik nog op het programma heb staan daar verandering in zal brengen. De mensen zijn over het algemeen vriendelijk en praten geen engels. Soms verstaan ze spaans, maar dat is eerder uitzondering dan regel. Ik ga dus een heldin worden in het spelen van uitbeeldspelletjes! De mannen, jah, die zijn van het meest opdringerige soort die je tegenkomt. Als je nee zegt, is dat voor hen gelijk aan 'ik moet harder proberen'. Dus als je van iemands aandacht af wil geraken, moet je best een andere man bij de arm pakken (bij voorkeur iemand uit de hostel die je al kent want anders zit je weer met die persoon opgescheept).

Ziezo, dat zal het tot hiertoe zijn ;-)
ik ben eindelijk min of meer up to date met mijn foto's. DIe van het duiken moeten er nog eens opgeraken maar ik heb hier en daar adere albums wel kunnen aanvullen.

Tot binnenkort!!
Paco is nog steeds mijn trouwe gezel, al heeft hij de kans nog niet gekregen om uit mijn rugzak te kruipen in Brazilie, ik zal hem binnenkort daarvan verlossen.