einde Peru - Ecuador - Colombia
19 september 2014 - Santa Marta (Distrito Turístico Cultural E Histórico), Colombia
Dag iedereen!!
Mijn excuses om julie zo lang te laten wachten op een vervolg verhaal. De afgelopen 2 maanden zijn heerlijk geweest en toch heb ik niet echt bijzonder veel te vertellen, dat komt voornamelijk omdat ik al enkele weken lekker aan het relaxen ben! Ik zal wel proberen om jullie de hoofdpunten te schetsen.
PERU
Huanchaco/Trujillo
Vooraf had ik gehoord dat Trujillo geen geweldige stad is om te verblijven, dus heb ik me een paar nachten in Huanchaco gevestigd. Dat is een klein vissersdorpje en 5-tal km van Trujilo waar je ook kan surfen. Deze keer heb ik me op een veilige afstand van het water gehouden omdat de golven er ongeloofelijk gevaarlijk uitzagen en ik, toegegeven, nog steeds een beginneling ben. Het was ook niet mijn belangrijkste reden om naar daar te reizen.
De hoofdreden was ruines van Chan Chan te bezoeken (staat op de UNESCO lijst). Dat is een site van de Chimu gemeenschap die leefden van circa 850 v.C. tem 1470 n.C. Vanaf dan werden ze deel van het Inka rijk. Van de immense bouwwerken die oorspronkelijk 20 km2 in beslag namen is er slechts 1 tempel bewaard gebleven, de tempel van de heerser Tschudi. De tempel had verschillende administratieve en religieuze (rites, mausoleum,...) doeleinden naast het huizen van de koning en diens vrouwen. De muren zijn versierd met allerlei tekeningen in relief die vroeger ook helemaal gekleurd waren. De tekeningen symboliseren de zaken die voor hen belangrijk waren in het dagelijks leven zoals vissen (eten), golven (water), vogels (sommige ervan waren heilig),... Ik was nu al overdonderd door zo'n prachtige plek, het blijft moeilijk in te schatten hoe mooi die tempel moet zijn geweest toen die volledig in kleur beschilderd was.
Hoewel oorspronkelijk niet de bedoeling ben ik toch nog een andere ruine gaan bezoeken, Huaca del Sol y Luna. Dit zijn tempels van de Moche-cultuur. Een andere pre-inkabeschaving. De zonnetempel zelf kan men momenteel niet bezoeken, de archeologen zijn aan het werk om de tempel uit te graven. De maantempel bestaat uit verschhillende platforms met voornamelijk religieuze doeleinden. Deze cultuur bracht regelmatig mensenoffers en er zijn om die reden verschillende altaren. De overblijfselen zijn niet echt goed bewaard gebleven en daarom was ik een beetje teleurgesteld.
Mancora
Van Huanchaco ging ik naar Mancora. Een surfplaats in het noorden van Peru dichtbij de grens met Ecuador. Hier waren jammer genoeg net helemaal geen golven gedurende de tijd ik er doorbracht. Maar niet getreurd, er was heel veel zon en de zee had een aangename temperatuur. Ik verbleef ik Loki hostel, die keten is in Zuid-Amerika berucht als 'partyhostel'. Na cultuur dus een ideale gelegenheid om hele dagen te niksen en 's avonds heerlijk te feesten op het strand. Hier heeft mijn telefoon me ongewild verlaten (maar k heb een nieuwe gekocht en heb nog steeds hetzelfde telnr.)
ECUADOR - het land van de vriendelijkheid
Van Mancora nam ik de bus naar Cuenca. Niet volledig zonder omwegen... Na 45min op en neer te rijden op dezelfde straat in een minibusje vertrokken we eindelijk richting Ecuador. Toen stelde ik me al vragen want kon me niet voorstellen dat we zo een lange reis in een minibusje zouden maken. Na 2 uur zijn we dan overgestapt op een echt bus die ons tot aan de grens bracht. Na de grensovergang hebben we nog enkele uren gewacht en moesten we nogmaals van bus wisselen. Maar uiteindelijk wel veilig maar moe aangekomen in het mooie Cuenca (staat ook op de UNESCO-lijst). Cuenca ligt op 2500m hoogte en is de derde grootste stad van Ecuador (400 000 inwoners) maar voelde niet als een metropool. Het centrum zelf is gemakkelijk te voet te bezichtigen en erg gezellig. Ik nam er een hop on/ hop off bus om wat meer info te verkrijgen, maar behalve de mooie uitzichten kreeg ik weinig informatie. Dat kan ook wel aan mij gelegen hebben aangezien de toer in het Spaans was en ik niet altijd alles kon begrijpen. Ik ben daar ook het 'belangrijkste' museum van Ecuador gaan bezoeken, maar dat stelde echt helemaal niks voor. Wel mooi was de botanische tuin die eraan grensde. Maar het absolute toppunt van mijn bezoek daar was ongetwijfeld een echte Belgische wafel, gemaakt door een echte Belg die daar zijn kraampje heeft en getrouwd is met een Ecuadoriaanse. hmmmm heeeeeeeeeeeerlijk! Er was in Cuenca ook een Belgisch frituur, maar dat was helaas gesloten gedurende de 3 dagen die ik er door heb gebracht.
Van Cuenca nam ik de bus naar Guyaquil. De enige reden om hierheen te gaan was omdat ik hoorde dat je vanuit de stad goede last minute deals kan vinden om naar de Galapagos eilanden te gaan. Nu wat je verstaat onder een goede deal is blijkbaar enorm persoonlijk. 1200 euro voor 3 dagen op de meest basis boot ooit exclusief vliegtickets om in en uit te vliegen en de entrance fee. Dus begon ik op te zoeken hoe ik dat allemaal op eigen houtje zou kunnen bezoeken. Betere deal, alles inbegrepen voor 7 dagen op de eilanden zou me evenveel gaan kosten. Maar dat budget had ik niet. Dus besliste ik om het deze keer over te slaan en misschien kan ik dat later eens doen en er dan echt genoeg voor sparen om het luxueus te doen.
Van Guayaquil ging ik naar Puerto Lopez. Een klein maar charmant dorpje waar ik een geweldige uitstap heb gedaan. Hier nam ik de boot om walvissen te zien. En of we er gezien hebben!!! Minstens 20 exemplaren heb ik uit het water zien omhoog springen. Het is echt magisch om zo een grote kolossen te observeren. Hoeveel kracht die dieren moeten hebben om hun hele lichaam uit het water op te gooien... waaauuuw.... De boot bracht ons naar 'de Galapgos-eilanden voor mensen zonder geld'. Waar we aan land gingen en een wandeling maakten. Hier zag ik blauw-voetige Jan-van-Gendten. Best wel imposante vogels! Ze hebben een super schattig hoofd en dan die veel te grote blauwe poten. Geweldig om zien!! Op de boottocht terug zagen we nog schildpadden en leuk gekleurde vissen. Dat was een fenomenale dag die in mijn geheugen zal blijven!
Montanita stelde op zich niet zoveel voor. Het leek wel alsof je Ecuador had verlaten en in een fake stadje terecht kwam. Gemaakt voor toeristen. Na anderhalf uur rondlopen met mijn rugzak vond ik de laatste beschikbare kamer in heel het stadje, met het meest twijfelachtige bed in heel Ecuador. Na 2 nachten hield ik het er voor bekeken want ik was niet in een feestmodus.
Na enkele uren en 3 bussen kwam ik aan in Banos. Regen, regen, regen en nog eens regen. Op zich wel jammer want Banos is gelegen in een heel mooie omgeving. Door de regen had ik echter geen zin om de typische activiteiten te gaan doen. Je kan er naar warmwaterbronnen, kajakken, canyoning,... Het was er allemaal veel te koud voor. Maar wat ik wel gezien heb is het volgens mij mooiste boomhuis ter wereld. De boomhut staat op de top van een berg naast een actieve vulkaan. Het lijkt wel het einde van de wereld, door de dichte witte bewolking. Aan het boomhuis hing een schommel. Het was een 'kriebel-in-de-buik' gevoel om over de rand van de berg in de witte wolken te schommelen maar een fantastische ervaring. De plek had iets weg van een sprookje.
Samen met een leuke meid uit Duitsland ging ik naar Quito. We vonden er beiden helemaal niks aan. Gewoon een immens grote stad. Op anderhalf uur bussen van de stad ligt de evenaar. Daar zijn we enkele foto's gaan maken en hebben we de sprongen van Noordelijk halfrond naar Zuidelijk halfrond verscheidene keren gemaakt. Op voorhand had ik niet zo stilgestaan bij de hoogte en had ik niet verwacht dat het op de evenaar zo koud en guur kon zijn :-). Aan de plek zelf was ook helemaal niks speciaal te zien, behalve dan de idee dat je op de evenaar staat geeft het wel weer een speciale touch.
Otavalo was een korte stop, hier ging ik enkel naartoe voor de wekelijkse markt waar ze ontzettend mooie sjaals verkopen.
Op een klein uurtje rijden hiervandaan ligt Ibarra. De witte stad. Na 3 uur wachten in het busstation kwam Eduardo met enige vertraging aan om me op te pikken (de Ecuadorianen zijn het minst stipt van alle volken). Eduardo woont in Antwerpen maar is oorspronkelijk van Ibarra en ik had het geluk hem te ontmoeten op het moment dat hij op bezoek was bij zijn familie. Eduardo en zijn familie toonde mij enorme gastvrijheid. Ik ben enkele dagen bij hun blijven logeren. Ondanks de taalbarriere namen ze mij op in hun gezin en maakten mij deel van de familie. Voor Ecuadorianen is familie het hoogste goed en dat merk je in hun dagelijkse leven. De dagen die ik er heb doorgebracht gingen we naar tantes en nonkels en de grootouders en hadden we verscheidende maaltijden in familieverband. Waar wij Belgen misschien enkele keren per maand samenkomen met de familie of zelfs nog niet, zien zij elkaar bijna dagelijks. Een van de maaltijden die me ook voor altijd zal bijblijven is de dag dat we cuy aten. Ik heb namelijk het hele proces van dichtbij kunnen volgen. Van levende cavia tot die uiteindelijk op je bord ligt. Ik ga later de foto's uploaden maar ik zeg er nu alvast bij dat het misschien niet geschikt materiaal is voor gevoelige ogen. Eduardo's tante draaide de nek van de beestjes om, vervolgens even in koend water dompelen met een beetje cement in om ze gemakkelijker te kunnen ontdoen van hun vacht. Dan de ingewanden eruit - op een stok steken en invetten om ten slotte als een spie in het vuur gehouden te worden. Ik beschrijf het nu wel als een snel proces, maar we waren er 2 namiddagen mee bezig. Na het avondeten ben ik met enkele tantes en een nonkel meegegaan naar het standbeeld van de engel die over de stad uitkijkt, best wel mooi al die lichtjes van de stad in het donker.
Nog een dagje terug naar Quito waar Oso (een vriend van Eduardo die ook in Belgie woont) me meenam naar een hardcore punkoptreden (niet mijn ding) en nadien naar enkele mooie pleinen in de sta. Waardoor ik mijn oorspronkelijk lelijk beeld van Quito toch een beetje moest bijstellen.
3 uur wachten in Ecuador is vrij normaal. Ik moest om 9u in een kantoor zijn vanwaar de bus zou vertrekken naar Cali - Colombia. Dus ik was daar om 8u50. Pas om 10u kwam er ook effectief iemand opdagen die doodleuk goeiedag zei. Lichtelijk geirriteerd wandel ik binnen in het kantoor en begin uit te leggen dat ik het niet vind kunnen dat ik al een uur aan het wachten was terwijl er niemand was en de bus om 10u zou vertrekken. "Ah nee" zegt die man " de bus zal hier zeker niet voor 13u zijn". In mijn beste spaans heb ik dus mijn frustraties duidelijk gemaakt maar dat deerde hem helemaal niet. "Het is nu zo, kom over 3 uur nog eens terug".
COLOMBIA - het land van de drugs en gevaar - maar veel meer nog van de heel vriendelijke en immer gelukkige mensen, diversiteit, prachtige stranden en eeuwige zon
Cali
Ik wist vooraf dat er in Cali niks te zien zou zijn maar de reden om hier te stoppen was de dans der dansen. Cali heeft ook wel de bijnaam "salsahoofdstad van Zuid-Amerika". Dus daar keek ik al enige tijd naar uit. Bovendien was ik toevallig aangekomen toen er in de stad een groot gratis afro-colombiaans festival plaatsvond. 2 dagen feesten op zwoele ritmes! De salsabars waar ik heen ging waren klein en gezellig, donker en heet maar vooral boordevol gelukkige, glimlachende, dansende mensen. Alle kleuren bij elkaar, als een levende mozaiek die danst op het ritme van de nacht. Enorm uitnodigend om zelf ook mijn salsamoves nog eens vanonder het stof te halen.
Het festival was ook echt wel de moeite! Denk aan de passie die zwarten en latino's beiden in hun bloed hebben en combineer die samen, dat is een cocktail die gegarandeerd voor geweldige sfeer zorgt. Al heeft al dat vuur ook wel eens zijn nadelen bewezen. Een kerel die in mijn hostel verbleef is met rubberen kogels beschoten (maar hij vertelde me niet hoe dat gebeurde). En op het festival, waar je met duizenden opeengepakt staat, brak er een rel uit vlakbij waar wij stonden. Het was impressionant hoe zoveel mensen in een fractie van een seconde (zoals een school vissen) plots van koers kan veranderen om zich veilig te stellen. Het gevecht duurde een 5-tal minuten vanwaar ik kon zien en er waren minstens 20 mensen bij betrokken. De politie stond erbij en keek ernaar. Gelukkig gebeurde er niets ernstig maar je zag de angst in iedereen z'n ogen. Het is enorm jammer dat een prachtig land als Colombia door zulke voorvallen (en uiteraard voornamelijk door zijn verleden) nog steeds een slechte naam draagt. Cali is veel veiliger geworden dan het pakweg 10 jaar geleden was, maar in de gelukkige gezichten zie je toch nog steeds een reflectie van de geschiedenis.
Van Cali nam ik de bus naar Salento. Een klein dorp in de bergen dat oorspronkelijk niet op de planning stond maar waarvan ik heel positieve reacties had gehoord. En inderdaad, het heeft zeker niet teleurgesteld. Het is er zo kalm en in een ongeloofelijk mooie setting dat het de perfecte plaats is om even uit te blazen na al dat dansen. Er is een prachtige vallei die je op een aardige 5 uurd durende wandeling kan bereiken. Wij (mezelf en 2 nederlandse meiden die ik in Cali leerde kennen) besloten om voor 1 uur een paard te nemen en dan 4 u te stappen. Al het zweet heeft zijn nut bewezen toen we uiteindelijk in de Cocoravallei uitkwamen. De vallei heeft haar naam te danken aan een prinsis die zo heette, wat zoeel betekende als ster van het water (het regent veel in de vallei). Wat maakte deze plek nu zo bijzonder? Wel het heeft de grootste popultatie waspalmen, die kunnen gemakkelijk 80m hoog worden!! check zeker de foto's!!
Salento naar Medellin had ik gezelschap van een fransman. Medellin is een stad die erg geliefd is bij backpackers, het is mij echter een raadsel gebleven waarom. Het is een grote, moderne maar lelijke, stinkende en drukke metropool die evengoed in Europa had kunnen liggen. Wat wel ontzettend interessant was, was de gegidste stadswandeling die ik daar deed. De gids was ontzettend enthousiast en had een uitzonderlijk verteltalent. Beetje bij beetje werd ik op de hoogte gebracht van de geschiedenis van Colombia. Een stukje uit zijn verhaal dat me is bijgebleven: " Ondanks alle miserie en geweld dat Colombia kende en nog steeds kent is het een positief ingesteld volk. We hebben de gave om een heel selectief geheugen te hebben. We vergeten welke oorlogen werden gevoerd en hoeveel bomaanslagen door de guerillastrijders en de overheid zijn gepleegd maar we feesten wekenlang als we 1 goal maken in een internationale voetbalwedstrijd. We hoeven niet eens te winnen. De drugskartels hebben echter wel blijvende blaam aangebracht. Behalve dat het zoveel mensen het leven heeft gekost betalen wij vandaag nog steeds de prijs voor de jaren '80. Ze hebben ervoor gezorgd dat we niet vrij kunnen reizen in de wereld. Als een vliegtuig uit Colombia in de VS aankomt, moet iedereen zijn koffer helemaal uitpakken en worden we allemaal als gangsters bekeken (en jullie reizigers weten wat een gedoe het is om een koffer te pakken)." Ik beperk me maar tot een klein stukje van zijn verhaal dat me is bijgebleven, want 4u verhaal gaat te veel zijn om neer te pennen. In ieder geval, dit stukje merk ik in de mensen die ik ontmoet. Ze zijn inderdaad allemaal opgewekt. Ze zijn enorm blij dat hun land tegenwoordig, ondanks de slechte publiciteit, toch aan toerisme aan het winnen is. Ze komen van de andere kant van de straat naar jou om je te bedanken om mee te werken aan het heropbouwen van hun land, om je te bedanken hun land te bezoeken. Het is in mijn ogen een goede zaak om toerist te zijn in Colombia. (Mits in gedachten houdende dat je wel nog steeds voorzichtig moet zijn met je spullen en taxichauffeurs je nog steeds in het zak zetten).
Medellin naar Cartagena. Het was een bus die ijskoud was. Van de vriezer naar de open haard. Cartagena is enorm vochtig maar snikheet. Het was baden in het zweet en nergens verkoeling te vinden. Desondanks heb ik genoten van Cartagena. Het oude stadscentrum is prachtig. Allemaal kleine straatjes met pittoreske gebouwen. Heerlijk om in rond te dolen en nadien een lekkere cocktail te drinken terwijl je van de zonsondergang geniet. Een moment van puur geluk. Dichtbij Cartagena ligt 'het mooiste strand van Colombia' (we zijn ondertussen aan de Caraibische kust) playa Blanca. Na een uurtje op de bus en vervolgens via mototaxi kwam ik aan. Een prachtig wit strand, palmbomen en helderblauw water. Een waar paradijs! Ik bracht er de nacht door in een hangmat samen met een miljoen muggen. En op een gegeven moment stond er ook een koe naast mijn hangmat. Geen idee waar dat beest vandaan kwam of wat het er deed, maar het was toch ff verschieten!
Van Cartagena nam ik een 6uur durende bus naar Santa Marta. En dat werd mijn basis om de regio te exploreren. In Santa Marta zelf is niet zoveel te zien, maar mijn hostel is fantastisch! Een heerlijk zwembad, veel zon, leuke mensen... Mijn verjaardag heb ik hier in leuk gezelschap kunnen doorbrengen. We hebben er een leuk feestje van gemaakt en nadien zijn we naar een coole club in Taganga gegaan.
Van hieruit ben ik enkele dagen naar Palomino gegaan, een klein vissersdorpje niet te ver weg waar de muggen me alweer verheugden met hun gezelschap. Maar wel een leuke plek om ergens anders te relaxen.
Ook hier in de buurt is het Tayrona nationaal park. Anderhalf uur op de bus en vervolgens een fantastisch mooie wandeling die ongeveer 2 uur duurt om het 3e en mooiste strand te bereiken (cabo de san juan). Onderweg dronk ik kokosnootsap en at nadien het vruchtvlees, ik zag aapjes, leguanen, heel veel hagedissen en zelfs een eekhoorn! Hier ontmoet de jungle de zee. Letterlijk. De jungle eindigt in een klein strand en dan zee. Het is een indrukwekkende combinatie!
Tot slot heb ik (dankzij de verjaardagscadeau van mijn papa) een duikcursus gedaan. Nu er bestaan maar zoveel woorden om een ervaring te beschrijven en het druk alweer niet uit wat ik werkelijk bedoel prachtig/impressionant/ongeloofelijk/geweldig/magisch/... Ik voelde me alsof ik in de tekenfilm Finding Nemo was terecht gekomen. Dat was na de eerste angst want eerlijk is eerlijk, 18m diep in de oceaan en tussen het rif en de vissen dat geeft je een sterk gevoel van 'ik-zou-hier-niet-moeten-zijn-en-kunnen-ademen'. De kleuren, de vissen, de koralen,.... fantastisch! Ik was ook echt wel trots op mezelf dat ik die cursus tot een goed einde heb gebracht (90% op theorie en 100% op praktijk) - allemaal in het engels.
Gisteren ben ik naar het museum van Simon Bolivar geweest. Interessante man, geen interessant museum... (ter info: Simon Bolivar was een Venezolaan die verschillende landen in Zuid-Amerika heeft geholpen om onafhankelijk te worden van de Spanjaarden - hij is de oprichter van Bolivia - stierf aan tbc in Santa Marta - is een held in dit continent)
En nu ben ik een tijdje aan het genieten van de zon en het zwembad. Noem het maar een vakantie van het reizen!
Tot binnenkort!!!
groetjes van Paco en ik!!!
Enkele foto's staan er al op, maar ik moet die foto's die ik op mijn telefoon heb staan nog eens uploaden
Mijn excuses om julie zo lang te laten wachten op een vervolg verhaal. De afgelopen 2 maanden zijn heerlijk geweest en toch heb ik niet echt bijzonder veel te vertellen, dat komt voornamelijk omdat ik al enkele weken lekker aan het relaxen ben! Ik zal wel proberen om jullie de hoofdpunten te schetsen.
PERU
Huanchaco/Trujillo
Vooraf had ik gehoord dat Trujillo geen geweldige stad is om te verblijven, dus heb ik me een paar nachten in Huanchaco gevestigd. Dat is een klein vissersdorpje en 5-tal km van Trujilo waar je ook kan surfen. Deze keer heb ik me op een veilige afstand van het water gehouden omdat de golven er ongeloofelijk gevaarlijk uitzagen en ik, toegegeven, nog steeds een beginneling ben. Het was ook niet mijn belangrijkste reden om naar daar te reizen.
De hoofdreden was ruines van Chan Chan te bezoeken (staat op de UNESCO lijst). Dat is een site van de Chimu gemeenschap die leefden van circa 850 v.C. tem 1470 n.C. Vanaf dan werden ze deel van het Inka rijk. Van de immense bouwwerken die oorspronkelijk 20 km2 in beslag namen is er slechts 1 tempel bewaard gebleven, de tempel van de heerser Tschudi. De tempel had verschillende administratieve en religieuze (rites, mausoleum,...) doeleinden naast het huizen van de koning en diens vrouwen. De muren zijn versierd met allerlei tekeningen in relief die vroeger ook helemaal gekleurd waren. De tekeningen symboliseren de zaken die voor hen belangrijk waren in het dagelijks leven zoals vissen (eten), golven (water), vogels (sommige ervan waren heilig),... Ik was nu al overdonderd door zo'n prachtige plek, het blijft moeilijk in te schatten hoe mooi die tempel moet zijn geweest toen die volledig in kleur beschilderd was.
Hoewel oorspronkelijk niet de bedoeling ben ik toch nog een andere ruine gaan bezoeken, Huaca del Sol y Luna. Dit zijn tempels van de Moche-cultuur. Een andere pre-inkabeschaving. De zonnetempel zelf kan men momenteel niet bezoeken, de archeologen zijn aan het werk om de tempel uit te graven. De maantempel bestaat uit verschhillende platforms met voornamelijk religieuze doeleinden. Deze cultuur bracht regelmatig mensenoffers en er zijn om die reden verschillende altaren. De overblijfselen zijn niet echt goed bewaard gebleven en daarom was ik een beetje teleurgesteld.
Mancora
Van Huanchaco ging ik naar Mancora. Een surfplaats in het noorden van Peru dichtbij de grens met Ecuador. Hier waren jammer genoeg net helemaal geen golven gedurende de tijd ik er doorbracht. Maar niet getreurd, er was heel veel zon en de zee had een aangename temperatuur. Ik verbleef ik Loki hostel, die keten is in Zuid-Amerika berucht als 'partyhostel'. Na cultuur dus een ideale gelegenheid om hele dagen te niksen en 's avonds heerlijk te feesten op het strand. Hier heeft mijn telefoon me ongewild verlaten (maar k heb een nieuwe gekocht en heb nog steeds hetzelfde telnr.)
ECUADOR - het land van de vriendelijkheid
Van Mancora nam ik de bus naar Cuenca. Niet volledig zonder omwegen... Na 45min op en neer te rijden op dezelfde straat in een minibusje vertrokken we eindelijk richting Ecuador. Toen stelde ik me al vragen want kon me niet voorstellen dat we zo een lange reis in een minibusje zouden maken. Na 2 uur zijn we dan overgestapt op een echt bus die ons tot aan de grens bracht. Na de grensovergang hebben we nog enkele uren gewacht en moesten we nogmaals van bus wisselen. Maar uiteindelijk wel veilig maar moe aangekomen in het mooie Cuenca (staat ook op de UNESCO-lijst). Cuenca ligt op 2500m hoogte en is de derde grootste stad van Ecuador (400 000 inwoners) maar voelde niet als een metropool. Het centrum zelf is gemakkelijk te voet te bezichtigen en erg gezellig. Ik nam er een hop on/ hop off bus om wat meer info te verkrijgen, maar behalve de mooie uitzichten kreeg ik weinig informatie. Dat kan ook wel aan mij gelegen hebben aangezien de toer in het Spaans was en ik niet altijd alles kon begrijpen. Ik ben daar ook het 'belangrijkste' museum van Ecuador gaan bezoeken, maar dat stelde echt helemaal niks voor. Wel mooi was de botanische tuin die eraan grensde. Maar het absolute toppunt van mijn bezoek daar was ongetwijfeld een echte Belgische wafel, gemaakt door een echte Belg die daar zijn kraampje heeft en getrouwd is met een Ecuadoriaanse. hmmmm heeeeeeeeeeeerlijk! Er was in Cuenca ook een Belgisch frituur, maar dat was helaas gesloten gedurende de 3 dagen die ik er door heb gebracht.
Van Cuenca nam ik de bus naar Guyaquil. De enige reden om hierheen te gaan was omdat ik hoorde dat je vanuit de stad goede last minute deals kan vinden om naar de Galapagos eilanden te gaan. Nu wat je verstaat onder een goede deal is blijkbaar enorm persoonlijk. 1200 euro voor 3 dagen op de meest basis boot ooit exclusief vliegtickets om in en uit te vliegen en de entrance fee. Dus begon ik op te zoeken hoe ik dat allemaal op eigen houtje zou kunnen bezoeken. Betere deal, alles inbegrepen voor 7 dagen op de eilanden zou me evenveel gaan kosten. Maar dat budget had ik niet. Dus besliste ik om het deze keer over te slaan en misschien kan ik dat later eens doen en er dan echt genoeg voor sparen om het luxueus te doen.
Van Guayaquil ging ik naar Puerto Lopez. Een klein maar charmant dorpje waar ik een geweldige uitstap heb gedaan. Hier nam ik de boot om walvissen te zien. En of we er gezien hebben!!! Minstens 20 exemplaren heb ik uit het water zien omhoog springen. Het is echt magisch om zo een grote kolossen te observeren. Hoeveel kracht die dieren moeten hebben om hun hele lichaam uit het water op te gooien... waaauuuw.... De boot bracht ons naar 'de Galapgos-eilanden voor mensen zonder geld'. Waar we aan land gingen en een wandeling maakten. Hier zag ik blauw-voetige Jan-van-Gendten. Best wel imposante vogels! Ze hebben een super schattig hoofd en dan die veel te grote blauwe poten. Geweldig om zien!! Op de boottocht terug zagen we nog schildpadden en leuk gekleurde vissen. Dat was een fenomenale dag die in mijn geheugen zal blijven!
Montanita stelde op zich niet zoveel voor. Het leek wel alsof je Ecuador had verlaten en in een fake stadje terecht kwam. Gemaakt voor toeristen. Na anderhalf uur rondlopen met mijn rugzak vond ik de laatste beschikbare kamer in heel het stadje, met het meest twijfelachtige bed in heel Ecuador. Na 2 nachten hield ik het er voor bekeken want ik was niet in een feestmodus.
Na enkele uren en 3 bussen kwam ik aan in Banos. Regen, regen, regen en nog eens regen. Op zich wel jammer want Banos is gelegen in een heel mooie omgeving. Door de regen had ik echter geen zin om de typische activiteiten te gaan doen. Je kan er naar warmwaterbronnen, kajakken, canyoning,... Het was er allemaal veel te koud voor. Maar wat ik wel gezien heb is het volgens mij mooiste boomhuis ter wereld. De boomhut staat op de top van een berg naast een actieve vulkaan. Het lijkt wel het einde van de wereld, door de dichte witte bewolking. Aan het boomhuis hing een schommel. Het was een 'kriebel-in-de-buik' gevoel om over de rand van de berg in de witte wolken te schommelen maar een fantastische ervaring. De plek had iets weg van een sprookje.
Samen met een leuke meid uit Duitsland ging ik naar Quito. We vonden er beiden helemaal niks aan. Gewoon een immens grote stad. Op anderhalf uur bussen van de stad ligt de evenaar. Daar zijn we enkele foto's gaan maken en hebben we de sprongen van Noordelijk halfrond naar Zuidelijk halfrond verscheidene keren gemaakt. Op voorhand had ik niet zo stilgestaan bij de hoogte en had ik niet verwacht dat het op de evenaar zo koud en guur kon zijn :-). Aan de plek zelf was ook helemaal niks speciaal te zien, behalve dan de idee dat je op de evenaar staat geeft het wel weer een speciale touch.
Otavalo was een korte stop, hier ging ik enkel naartoe voor de wekelijkse markt waar ze ontzettend mooie sjaals verkopen.
Op een klein uurtje rijden hiervandaan ligt Ibarra. De witte stad. Na 3 uur wachten in het busstation kwam Eduardo met enige vertraging aan om me op te pikken (de Ecuadorianen zijn het minst stipt van alle volken). Eduardo woont in Antwerpen maar is oorspronkelijk van Ibarra en ik had het geluk hem te ontmoeten op het moment dat hij op bezoek was bij zijn familie. Eduardo en zijn familie toonde mij enorme gastvrijheid. Ik ben enkele dagen bij hun blijven logeren. Ondanks de taalbarriere namen ze mij op in hun gezin en maakten mij deel van de familie. Voor Ecuadorianen is familie het hoogste goed en dat merk je in hun dagelijkse leven. De dagen die ik er heb doorgebracht gingen we naar tantes en nonkels en de grootouders en hadden we verscheidende maaltijden in familieverband. Waar wij Belgen misschien enkele keren per maand samenkomen met de familie of zelfs nog niet, zien zij elkaar bijna dagelijks. Een van de maaltijden die me ook voor altijd zal bijblijven is de dag dat we cuy aten. Ik heb namelijk het hele proces van dichtbij kunnen volgen. Van levende cavia tot die uiteindelijk op je bord ligt. Ik ga later de foto's uploaden maar ik zeg er nu alvast bij dat het misschien niet geschikt materiaal is voor gevoelige ogen. Eduardo's tante draaide de nek van de beestjes om, vervolgens even in koend water dompelen met een beetje cement in om ze gemakkelijker te kunnen ontdoen van hun vacht. Dan de ingewanden eruit - op een stok steken en invetten om ten slotte als een spie in het vuur gehouden te worden. Ik beschrijf het nu wel als een snel proces, maar we waren er 2 namiddagen mee bezig. Na het avondeten ben ik met enkele tantes en een nonkel meegegaan naar het standbeeld van de engel die over de stad uitkijkt, best wel mooi al die lichtjes van de stad in het donker.
Nog een dagje terug naar Quito waar Oso (een vriend van Eduardo die ook in Belgie woont) me meenam naar een hardcore punkoptreden (niet mijn ding) en nadien naar enkele mooie pleinen in de sta. Waardoor ik mijn oorspronkelijk lelijk beeld van Quito toch een beetje moest bijstellen.
3 uur wachten in Ecuador is vrij normaal. Ik moest om 9u in een kantoor zijn vanwaar de bus zou vertrekken naar Cali - Colombia. Dus ik was daar om 8u50. Pas om 10u kwam er ook effectief iemand opdagen die doodleuk goeiedag zei. Lichtelijk geirriteerd wandel ik binnen in het kantoor en begin uit te leggen dat ik het niet vind kunnen dat ik al een uur aan het wachten was terwijl er niemand was en de bus om 10u zou vertrekken. "Ah nee" zegt die man " de bus zal hier zeker niet voor 13u zijn". In mijn beste spaans heb ik dus mijn frustraties duidelijk gemaakt maar dat deerde hem helemaal niet. "Het is nu zo, kom over 3 uur nog eens terug".
COLOMBIA - het land van de drugs en gevaar - maar veel meer nog van de heel vriendelijke en immer gelukkige mensen, diversiteit, prachtige stranden en eeuwige zon
Cali
Ik wist vooraf dat er in Cali niks te zien zou zijn maar de reden om hier te stoppen was de dans der dansen. Cali heeft ook wel de bijnaam "salsahoofdstad van Zuid-Amerika". Dus daar keek ik al enige tijd naar uit. Bovendien was ik toevallig aangekomen toen er in de stad een groot gratis afro-colombiaans festival plaatsvond. 2 dagen feesten op zwoele ritmes! De salsabars waar ik heen ging waren klein en gezellig, donker en heet maar vooral boordevol gelukkige, glimlachende, dansende mensen. Alle kleuren bij elkaar, als een levende mozaiek die danst op het ritme van de nacht. Enorm uitnodigend om zelf ook mijn salsamoves nog eens vanonder het stof te halen.
Het festival was ook echt wel de moeite! Denk aan de passie die zwarten en latino's beiden in hun bloed hebben en combineer die samen, dat is een cocktail die gegarandeerd voor geweldige sfeer zorgt. Al heeft al dat vuur ook wel eens zijn nadelen bewezen. Een kerel die in mijn hostel verbleef is met rubberen kogels beschoten (maar hij vertelde me niet hoe dat gebeurde). En op het festival, waar je met duizenden opeengepakt staat, brak er een rel uit vlakbij waar wij stonden. Het was impressionant hoe zoveel mensen in een fractie van een seconde (zoals een school vissen) plots van koers kan veranderen om zich veilig te stellen. Het gevecht duurde een 5-tal minuten vanwaar ik kon zien en er waren minstens 20 mensen bij betrokken. De politie stond erbij en keek ernaar. Gelukkig gebeurde er niets ernstig maar je zag de angst in iedereen z'n ogen. Het is enorm jammer dat een prachtig land als Colombia door zulke voorvallen (en uiteraard voornamelijk door zijn verleden) nog steeds een slechte naam draagt. Cali is veel veiliger geworden dan het pakweg 10 jaar geleden was, maar in de gelukkige gezichten zie je toch nog steeds een reflectie van de geschiedenis.
Van Cali nam ik de bus naar Salento. Een klein dorp in de bergen dat oorspronkelijk niet op de planning stond maar waarvan ik heel positieve reacties had gehoord. En inderdaad, het heeft zeker niet teleurgesteld. Het is er zo kalm en in een ongeloofelijk mooie setting dat het de perfecte plaats is om even uit te blazen na al dat dansen. Er is een prachtige vallei die je op een aardige 5 uurd durende wandeling kan bereiken. Wij (mezelf en 2 nederlandse meiden die ik in Cali leerde kennen) besloten om voor 1 uur een paard te nemen en dan 4 u te stappen. Al het zweet heeft zijn nut bewezen toen we uiteindelijk in de Cocoravallei uitkwamen. De vallei heeft haar naam te danken aan een prinsis die zo heette, wat zoeel betekende als ster van het water (het regent veel in de vallei). Wat maakte deze plek nu zo bijzonder? Wel het heeft de grootste popultatie waspalmen, die kunnen gemakkelijk 80m hoog worden!! check zeker de foto's!!
Salento naar Medellin had ik gezelschap van een fransman. Medellin is een stad die erg geliefd is bij backpackers, het is mij echter een raadsel gebleven waarom. Het is een grote, moderne maar lelijke, stinkende en drukke metropool die evengoed in Europa had kunnen liggen. Wat wel ontzettend interessant was, was de gegidste stadswandeling die ik daar deed. De gids was ontzettend enthousiast en had een uitzonderlijk verteltalent. Beetje bij beetje werd ik op de hoogte gebracht van de geschiedenis van Colombia. Een stukje uit zijn verhaal dat me is bijgebleven: " Ondanks alle miserie en geweld dat Colombia kende en nog steeds kent is het een positief ingesteld volk. We hebben de gave om een heel selectief geheugen te hebben. We vergeten welke oorlogen werden gevoerd en hoeveel bomaanslagen door de guerillastrijders en de overheid zijn gepleegd maar we feesten wekenlang als we 1 goal maken in een internationale voetbalwedstrijd. We hoeven niet eens te winnen. De drugskartels hebben echter wel blijvende blaam aangebracht. Behalve dat het zoveel mensen het leven heeft gekost betalen wij vandaag nog steeds de prijs voor de jaren '80. Ze hebben ervoor gezorgd dat we niet vrij kunnen reizen in de wereld. Als een vliegtuig uit Colombia in de VS aankomt, moet iedereen zijn koffer helemaal uitpakken en worden we allemaal als gangsters bekeken (en jullie reizigers weten wat een gedoe het is om een koffer te pakken)." Ik beperk me maar tot een klein stukje van zijn verhaal dat me is bijgebleven, want 4u verhaal gaat te veel zijn om neer te pennen. In ieder geval, dit stukje merk ik in de mensen die ik ontmoet. Ze zijn inderdaad allemaal opgewekt. Ze zijn enorm blij dat hun land tegenwoordig, ondanks de slechte publiciteit, toch aan toerisme aan het winnen is. Ze komen van de andere kant van de straat naar jou om je te bedanken om mee te werken aan het heropbouwen van hun land, om je te bedanken hun land te bezoeken. Het is in mijn ogen een goede zaak om toerist te zijn in Colombia. (Mits in gedachten houdende dat je wel nog steeds voorzichtig moet zijn met je spullen en taxichauffeurs je nog steeds in het zak zetten).
Medellin naar Cartagena. Het was een bus die ijskoud was. Van de vriezer naar de open haard. Cartagena is enorm vochtig maar snikheet. Het was baden in het zweet en nergens verkoeling te vinden. Desondanks heb ik genoten van Cartagena. Het oude stadscentrum is prachtig. Allemaal kleine straatjes met pittoreske gebouwen. Heerlijk om in rond te dolen en nadien een lekkere cocktail te drinken terwijl je van de zonsondergang geniet. Een moment van puur geluk. Dichtbij Cartagena ligt 'het mooiste strand van Colombia' (we zijn ondertussen aan de Caraibische kust) playa Blanca. Na een uurtje op de bus en vervolgens via mototaxi kwam ik aan. Een prachtig wit strand, palmbomen en helderblauw water. Een waar paradijs! Ik bracht er de nacht door in een hangmat samen met een miljoen muggen. En op een gegeven moment stond er ook een koe naast mijn hangmat. Geen idee waar dat beest vandaan kwam of wat het er deed, maar het was toch ff verschieten!
Van Cartagena nam ik een 6uur durende bus naar Santa Marta. En dat werd mijn basis om de regio te exploreren. In Santa Marta zelf is niet zoveel te zien, maar mijn hostel is fantastisch! Een heerlijk zwembad, veel zon, leuke mensen... Mijn verjaardag heb ik hier in leuk gezelschap kunnen doorbrengen. We hebben er een leuk feestje van gemaakt en nadien zijn we naar een coole club in Taganga gegaan.
Van hieruit ben ik enkele dagen naar Palomino gegaan, een klein vissersdorpje niet te ver weg waar de muggen me alweer verheugden met hun gezelschap. Maar wel een leuke plek om ergens anders te relaxen.
Ook hier in de buurt is het Tayrona nationaal park. Anderhalf uur op de bus en vervolgens een fantastisch mooie wandeling die ongeveer 2 uur duurt om het 3e en mooiste strand te bereiken (cabo de san juan). Onderweg dronk ik kokosnootsap en at nadien het vruchtvlees, ik zag aapjes, leguanen, heel veel hagedissen en zelfs een eekhoorn! Hier ontmoet de jungle de zee. Letterlijk. De jungle eindigt in een klein strand en dan zee. Het is een indrukwekkende combinatie!
Tot slot heb ik (dankzij de verjaardagscadeau van mijn papa) een duikcursus gedaan. Nu er bestaan maar zoveel woorden om een ervaring te beschrijven en het druk alweer niet uit wat ik werkelijk bedoel prachtig/impressionant/ongeloofelijk/geweldig/magisch/... Ik voelde me alsof ik in de tekenfilm Finding Nemo was terecht gekomen. Dat was na de eerste angst want eerlijk is eerlijk, 18m diep in de oceaan en tussen het rif en de vissen dat geeft je een sterk gevoel van 'ik-zou-hier-niet-moeten-zijn-en-kunnen-ademen'. De kleuren, de vissen, de koralen,.... fantastisch! Ik was ook echt wel trots op mezelf dat ik die cursus tot een goed einde heb gebracht (90% op theorie en 100% op praktijk) - allemaal in het engels.
Gisteren ben ik naar het museum van Simon Bolivar geweest. Interessante man, geen interessant museum... (ter info: Simon Bolivar was een Venezolaan die verschillende landen in Zuid-Amerika heeft geholpen om onafhankelijk te worden van de Spanjaarden - hij is de oprichter van Bolivia - stierf aan tbc in Santa Marta - is een held in dit continent)
En nu ben ik een tijdje aan het genieten van de zon en het zwembad. Noem het maar een vakantie van het reizen!
Tot binnenkort!!!
groetjes van Paco en ik!!!
Enkele foto's staan er al op, maar ik moet die foto's die ik op mijn telefoon heb staan nog eens uploaden
Weeral fantastische verhalen . Eerst en vooral nog een gelukkige verjaardag (wel wa laat , je stond hier wel op de kalender, maar we zijn ook een kleine maand op vakantie geweest:) vandaar :).Geniet nog maar volop van alles wat je je hele leven zal herinneren en koesteren.
Groetjes Swa&cris